— 89 —
ല്ലാവരും കണ്ടു പേടിച്ചു ആരും ഒരു വാക്കു പോലും പറഞ്ഞില്ലതാനും;
എന്തു ചെയ്യേണമെന്നു ആരുമറിഞ്ഞതുമില്ല. ഒരു കയറു ചാടി കൊടു
പ്പാൻ ഗോപുരത്തിന്റെ പൊക്കം നിമിത്തം പാടുമില്ലല്ലോ. സാധുവാ
യ അഛ്ശനോ ഗോപുരത്തിന്മേൽനിന്നു ഭയത്തോടും വിറയലോടും ഈ ഭ
യങ്കരമായ അഗാധത്തിൽ നോക്കിയാറെ മരണഭീതി അവനെ പിടിച്ചു
അവന്റെ വിയൎപ്പു ഇറ്റിറ്റു റീണു; ഞാൻ ഇപ്പോൾ മരണത്തിന്റെ വാ
യിൽ കുടുങ്ങും എന്നും ഈ അല്പ സ്ഥലം ചാഞ്ചാടുകയും ചായുകയും ചെ
യ്യുന്നു എന്നും അവന്നു തോന്നിയതു കൊണ്ടു അവൻ കണ്ണുകളെ അടച്ചു
അശേഷം ബുദ്ധിമുട്ടി വലഞ്ഞു നിന്നു.
തന്റെ ഭാൎയ്യയോ വീട്ടിൽ ഉത്സാഹത്തോടെ പണി ചെയ്തു കൊണ്ടി
രിക്കുമ്പോൾ യദൃഛ്ശയായി ചെറിയ തോം പാഞ്ഞു വന്നു അകമ്പുക്കു അ
മ്മേ! അമ്മേ! അയ്യയ്യോ! കയറു കെട്ടുവാൻ അവർ മറന്നു പോയി! അഛ്ശ
ന്നു ഇറങ്ങി വരുവാൻ കഴികയില്ലല്ലോ! എന്നു നില വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.
ഒരു മിന്നൽപിണർ എന്ന പോലെ ഈ വൎത്തമാനം അമ്മയെ തട്ടി അ
വൾ ഒരു നിമിഷത്തിന്നിടേ ഉൾഭയം അകറ്റുവാൻ മുഖം രണ്ടു കൈ
കൊണ്ടു മൂടി ദീൎഘശ്വാസത്തോടെ ദൈവത്തോടു പ്രാൎത്ഥിച്ചു വായു വേ
ഗത്തോടെ വീടു വിട്ടു ആ അപായമുള്ള സ്ഥിതിയിൽ ഭൎത്താവെ കാണ്മാൻ
പുറപ്പെട്ടു പോയി.
അവൾ ഗോപുരത്തിന്റെ അടിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ അവിടെ കൂ
ടിയ ജനസമൂഹം അവളോടു: നിന്റെ ഭൎത്താവു താഴേ ചാടും എന്നും
അവൻ അവിടെ നിന്നു തുള്ളിക്കളയും എന്നും വിളിച്ചു പറഞ്ഞതു കേട്ടു
അവൾ: എന്റെ പ്രാണനാഥ! അതൊരിക്കലും ചെയ്യരുതേ! നിങ്ങളുടെ
ചരണകോശങ്ങളിൽ ഒന്നു ഊരി അതിന്റെ നൂൽ പിരിച്ചു ആ നൂലി
ന്റെ അറ്റത്തു ഒരു കുമ്മായ കഷണത്തോടുറപ്പിച്ചു കെട്ടി മെല്ലേ മെ
ല്ലേ താഴോട്ടു ഇറക്കുക! എന്നു ഭാൎയ്യ തിണ്ണം നിലവിളിച്ചു; ഭൎത്താവു ഇതി
നെ കേട്ടു കാലടിയുറയായ ഒരു ചരണകോശം കഴിച്ചു പിരിക്കുന്നതിനെ
ആളുകൾ കണ്ടു വിസ്മയിച്ചു. പിന്നെയും അവൾ അവനോടു; കുമ്മായ
ക്കുട്ടയെ പതുക്കേ കെട്ടിത്താഴ്ത്തി മറുതലയെ മുറുക പിടിക്കുവിൻ! എന്നാൎത്തു
പറഞ്ഞപ്രകാരം അവൻ ചെയ്തു. കാറ്റു കൊണ്ടു ആ നേരിയ നൂൽ ഇ
ങ്ങോട്ടും അങ്ങോട്ടം ആടിയാലും ഒടുക്കം അതു നിലം തൊട്ടു. അവിടെ നി
ല്ക്കുന്നവരിൽ ഒരുവൻ ആ തൂങ്ങുകട്ടയെ ചരതത്തോടെ പിടിച്ചു ആ അ
മ്മയുടെ കൈയിൽ കൊടുത്തു അവളോ ചെറിയ തോം കൊണ്ടു വന്ന
ചൂടിയെ ആ നൂലോടു ഏച്ചു കൂട്ടിയ ശേഷം: ഇപ്പോൾ പതുക്കേ മേലോ
ട്ടു വലിപ്പിൻ! എന്നു കൂക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞതിൻവണ്ണം അവൻ ചെയ്തു.
ആ ചൂടിയുടെ തല കൈയിൽ വന്നപ്പോൾ അവൾ കുടുക്കുള്ള ഒരു കമ്പ
