ശാസ്തിയൻ, ന്റെ. s. A governor of twelve kingdoms
or provinces. പന്ത്രണ്ടു രാജ്യത്തെക്ക അധിപൻ.
ശാസ്ത്രകൃൽ, ത്തിന്റെ. s. 1. A Rishi, or sage. മുനി.
2. an author in general. ഗ്രന്ഥകൎത്താവ.
ശാസ്ത്രഗൎത്തം, ത്തിന്റെ. s. The profundity of science.
ശാസ്ത്രജ്ഞൻ, ന്റെ. s. One acquainted with the Shá-
stras, skilled in the knowledge of law and religion espe-
cially, one skilled in arts and sciences. ശാസ്ത്രപരി
ചയമുള്ളവൻ.
ശാസ്ത്രം, ത്തിന്റെ. s. 1. Scripture; science; art ; doctrine;
institutes of religion, law or letters; especially consider-
ed as of divine origin, or authority. Used singly, it
implies works of literature or science in general: and it
is therefore customarily connected with some other word
to limit its application, as the Védánta Shastras, or
treatises of philosophical theology; the Dharma Shástras,
books of law, &c. It is also applied to less important
branches of knowledge, as the Cávya Shastras, or poetical
works; Silpi Shástras, works on the mechanical arts; and
Cáma Shastras or erotic compositions. In the singular
number it is also used comprehensively to signify the
body of all that has been written on the subject, as Dhar-
ma Shástra, the institutes or codes of law. 2. a book in
general.
ശാസ്ത്രവിൽ, ത്തിന്റെ. s. One who understands or
is conversant with the scriptures, skilled in sacred science.
ശാസ്ത്രജ്ഞൻ.
ശാസ്ത്രവിദ്യ, യുടെ. s. Science of books, learning, li-
terature.
ശാസ്ത്രശാല, യുടെ. s. A college, a hall of learning.
ശാസ്ത്രാംഗം, ത്തിന്റെ. s. A portion of the Shástras.
ശാസ്ത്രി, യുടെ. s. A Pundit, a teacher of sacred sciences,
an expounder of the law, a lawyer, a learned man, a
doctor, one skilled in arts and sciences.
ശാസ്യം, ത്തിന്റെ. s. 1. Order, command, compulsion.
2. government, ruling. 3. punishment, reprimand. ശാ
സനം. adj. 1. To be regulated or ordained, to be en-
forced, to be provided for by any act of government or
judicature. 2. punishable, deserving punishment or re-
proof. ശാസ്യം ചെയ്യുന്നു, 1. To order, to command,
to compel. 2. to rule, to govern. 3. to punish, to re-
primand.
ശിക്യം, ത്തിന്റെ. s. 1. The string or loop suspended
from either end of a pole to receive a burden. ഉറി.
2. the burden so carried. 3. the strings of a balance. തു
ലാസിന്റെ ചരട.
|
ശിക്യിതം, adj. Carried or suspended in a string or loop;
see the last. ഉറിയിൽ ചുമക്കപ്പെട്ട.
ശിഖണ്ഡകം, ത്തിന്റെ. s. 1. The crest or lock of hair
left on the crown of the head at the time of tonsure. പി
റപ്പുമയിർ, കുടുമ. 2. a peacock's tail. മയിൽപീലി.
ശിഖണ്ഡം, ത്തിന്റെ. s. 1. The tail of a peacock മ
യിൽ പീലി. 2. locks of hair left on the crown or the
sides of the head at the period of tonsure in children.
കുടുമ.
ശിഖണ്ഡി, യുടെ. s. 1. A peacock. മയിൽ. 2. the
son of Drupada.
ശിഖരം, ത്തിന്റെ. s. 1. The peak or summit of a
mountain. കൊടുമുടി. 2. the top of a tree. 3. the point,
end, top in general. അഗ്രം. 4. horripilation. രൊമാ
ഞ്ചം. 5. the armpit. കക്ഷം. 6. the edge or point of
a sword. വാൾമുന.
ശിഖരി, യുടെ. s. 1. A mountain. പൎവതം. 2. a tree.
വൃക്ഷം. 3. the rough Achyranthes, Achyranthes aspe-
ra. വലിയകടലാടി.
ശിഖാ, യുടെ. s. 1. Point, top in general. അഗ്രം. 2.
a pyramid. 3. a crest. 4. a peacock's crest. മയിൽകുടു
മ. 5. a lock of hair on the crown of the head. കുടുമ.
6. a flame. ജ്വാല. 7. a ray of light. രശ്മി. 8. a radi-
cating branch. വിടുവെരുള്ളകൊമ്പ. 9. any branch.
കൊമ്പ. 10. chief, principal. പ്രധാനം.
ശിഖാലംബി, യുടെ. s. A wreath, a long necklace. മാല.
ശിഖാവളം, ത്തിന്റെ. s. A peacock. മയിൽ. adj.
Crested, pointed.
ശിഖാവാൻ, ന്റെ. s. 1. A name of AGNI or fire. അ
ഗ്നി. 2. the personified descending node. കെതു.
ശിഖാവൃദ്ധി, യുടെ. s. Usurious interest payable daily.
ശിഖി, യുടെ. s. 1. A peacock. മയിൽ. 2. fire. അഗ്നി.
3. a bull. കാള. 4. an arrow. അമ്പ. 5. a tree. വൃക്ഷം.
6. Cétu, the personified descending node, Cauda draconis.
കെതു.
ശിഖിഗ്രീവം, ത്തിന്റെ. s. Blue vitriol. മയുരഗ്രിവ
വൎണ്ണാജനം, തുരിശ.
ശിഖിപിഞ്ഛം, ത്തിന്റെ. s. A peacock's tail. മയിൽ
പീലി.
ശിഖിപിഞ്ഛശെഖരൻ, ന്റെ. s. A name of CRISHNA.
കൃഷ്ണൻ.
ശിഖിവാഹനൻ, ന്റെ. s. A name of Cárticéya or
Subrahmanya. സുബ്രഹ്മണ്യൻ.
ശിഗ്രു, വിന്റെ. s. 1. The muringa tree, Muringa gui-
landina and hyperanthera. മുരിങ്ങ. 2. a potherb in ge-
neral.
|
