താൾ:Ghoshayatra.djvu/63

ഇത്തരമുള്ളൊരു മുറവിളികൊണ്ടകഥ
പത്തുദിഗന്തരമൊക്കെ മുഴങ്ങി
സത്വരമതുകേട്ടധികദയാനിധി
സത്വഗുണാംബുധി ധർമ്മതനൂജൻ

ഗന്ധവഹാത്മജനോടരുൾചെയ്തു :-

“

ഗന്ധർവന്മാർവന്നിഹ നമ്മുടെ ബന്ധുജനങ്ങളെയെല്ലാം വിരവൊടു ബന്ധിച്ചുംകൊണ്ടങ്ങുതിരിച്ചു. ബന്ധംകൂടാതിങ്ങനെ ചെയ്വതി- നന്ധതതാനൊരു കാരണമിപ്പോൾ അന്ധൻ ജനകനുമിക്കഥകേട്ടാൽ അന്തസ്താപംകൊണ്ടു മരിക്കും. എന്തെങ്കിലുമുടനനുജന്മാരുടെ സന്താപങ്ങളൊഴിക്കണമിപ്പോൾ അന്തരമില്ലിതു ചെയ്തീലെന്നാൽ എന്തിനു നമ്മുടെ ധർമ്മവിചാരം ? ദുര്യോധനനും ദുശ്ശാസനനും ദൂഷണമനവധി ചെയ്തവരെങ്കിലു- മയ്യോ ഞങ്ങൾ വലഞ്ഞെന്നിങ്ങനെ കയ്യും മെയ്യും വശമല്ലാഞ്ഞവർ നമ്മെ വിളിച്ചു കരഞ്ഞതുകേട്ടിഹ ചുമ്മയിരിപ്പുതചിതമോ സഹജ ? ധർമ്മം നൃപതിക്കാശ്രിതരക്ഷണ- കർമ്മതമല്ലോ സഹജന്മാരേ!

”