താൾ:Karthaveeryarjunavijayam.djvu/20

യുക്തൻ വിധുരവിയുക്തൻ സംഗര-

ശക്തൻ നിന്നുടെ പത്തുശതം കര-

മുള്ളതശേഷവുമൊത്തുതകർത്തലി-

വില്ലാതങ്ങു മുടിച്ചീടുന്നതു

കണ്ടു വിരഞ്ഞു കരഞ്ഞു പിരിഞ്ഞിഹ

മണ്ടും നിൻ മഹിഷികളെല്ലാം ദശ-

കണ്ഠനു ചേതസി കനിവെന്നുള്ളതു

പണ്ടേയില്ലതു ബോധിച്ചാലും;

തന്നെപ്പോലും കനിവില്ലാതൊരു

സന്നദ്ധൻ ഞാൻ വളരെക്കാലം

നിന്നു തപംചെയ്തിട്ടും നാന്മുഖ-

നെന്നുടെ മുമ്പിൽ വരാഞ്ഞതുമൂലം

അമ്പൊടു ഖഡ്ഗമെടുത്തു ശിരസ്സുക-

ളൊമ്പതുമുടനേ ഖണ്ഡിച്ചീടിന

വമ്പൻ ധീരതയുള്ള ജനങ്ങളിൽ-

മുമ്പൻ ഞാന, തിധൂർത്ത! മദാൽ നീ

കിം പുനരെന്നൊടു കാട്ടുമെനിക്കു ത-

രിമ്പു ഭയം നഹിയെന്നതുമറിക;

പലപല മീശക്കൊമ്പന്മാരെ-

ക്കൊന്നൊരു യാതുകുലാധീശൻ ഞാൻ;

ഹേഹയ മാനുഷകീടാ! നമ്മൊടു

നേരേ നിന്നിഹ പോരാടീടുക

ദൂരേ മാനിനമാരുടെ നടുവിൽ

പ്രിയമിയലുന്നതു കണ്ടെന്നാകിൽ

ഭീരുജനങ്ങളിൽ മൂത്തവനെന്നൊരു

പേരു നിനക്കുണ്ടെന്നതുതോന്നും.

ഓരായിരമിക്കൈകൾ നിനക്കൊരു

മാരായുധമായ്ത്തീർന്നുചമഞ്ഞു

നാരിജനത്തെപ്പുണരാൻ; മറ്റൊരു

പോരിനുമാത്രം പോരാതാനും

പേരാൽതന്നുടെ വേരുകണക്കെ

പെരുതെങ്കിലുമൊരു ഫലമില്ലേതും."

ചെവിക്കസഹ്യത പെരുകിന വാക്കുകൾ

ശ്രവിച്ചു ഭൂപതി വിരവൊടു കൈകളി-

ലെടുത്തു വില്ലും കണകളുമനവധി

തൊടുത്തു ചെന്നിഹ നിശിചരവരനെ-

ത്തടുത്തുകൊണ്ടൊരു ഗിരമുരചെയ്തു;

"കടുത്തവാക്കുകൾ മതി മതി ഭുവനം