ശ്രീമദ് ഭാഗവതം (മൂലം) / ഏകാദശഃ സ്കന്ധഃ (സ്കന്ധം 11) / അദ്ധ്യായം 1

← സ്കന്ധം 10 ഉത്തരാർദ്ധം : അദ്ധ്യായം 90

സ്കന്ധം 11 : അദ്ധ്യായം 2 →

ശ്രീമദ് ഭാഗവതം (മൂലം) / ഏകാദശഃ സ്കന്ധഃ (സ്കന്ധം 11) / അദ്ധ്യായം 1

ശ്രീബാദരായണിരുവാച

കൃത്വാ ദൈത്യവധം കൃഷ്ണഃ സരാമോ യദുഭിർവൃതഃ ।
ഭുവോഽവതാരയദ്ഭാരം ജവിഷ്ഠം ജനയൻ കലിം ॥ 1 ॥

     യേ കോപിതാഃ സുബഹുപാണ്ഡുസുതാഃ സപത്നൈർ-
          ദുർദ്യൂതഹേലനകചഗ്രഹണാദിഭിസ്താൻ ।
     കൃത്വാ നിമിത്തമിതരേതരതഃ സമേതാൻ
          ഹത്വാ നൃപാൻ നിരഹരത്ക്ഷിതിഭാരമീശഃ ॥ 2 ॥

     ഭൂഭാരരാജപൃതനായദുഭിർന്നിരസ്യ
          ഗുപ്തൈഃ സ്വബാഹുഭിരചിന്തയദപ്രമേയഃ ।
     മന്യേഽവനേർന്നനു ഗതോഽപ്യഗതം ഹി ഭാരം
          യദ്യാദവം കുലമഹോ അവിഷഹ്യമാസ്തേ ॥ 3 ॥

     നൈവാന്യതഃ പരിഭവോഽസ്യ ഭവേത്കഥഞ്ചിൻ-
          മത്സംശ്രയസ്യ വിഭവോന്നഹനസ്യ നിത്യം ।
     അന്തഃകലിം യദുകുലസ്യ വിധായ വേണു-
          സ്തംബസ്യ വഹ്നിമിവ ശാന്തിമുപൈമി ധാമ ॥ 4 ॥

ഏവം വ്യവസിതോ രാജൻ സത്യസങ്കൽപ ഈശ്വരഃ ।
ശാപവ്യാജേന വിപ്രാണാം സഞ്ജഹ്രേ സ്വകുലം വിഭുഃ ॥ 5 ॥

സ്വമൂർത്ത്യാ ലോകലാവണ്യനിർമ്മുക്ത്യാ ലോചനം നൃണാം ।
ഗീർഭിസ്താഃ സ്മരതാം ചിത്തം പദൈസ്താനീക്ഷതാം ക്രിയാഃ ॥ 6 ॥

ആച്ഛിദ്യ കീർത്തിം സുശ്ലോകാം വിതത്യ ഹ്യഞ്ജസാ നു കൌ ।
തമോഽനയാ തരിഷ്യന്തീത്യഗാത്സ്വം പദമീശ്വരഃ ॥ 7 ॥

രാജോവാച

ബ്രഹ്മണ്യാനാം വദാന്യാനാം നിത്യം വൃദ്ധോപസേവിനാം ।
വിപ്രശാപഃ കഥമഭൂദ് വൃഷ്ണീനാം കൃഷ്ണചേതസാം ॥ 8 ॥

യന്നിമിത്തഃ സ വൈ ശാപോ യാദൃശോ ദ്വിജസത്തമ ।
കഥമേകാത്മനാം ഭേദ ഏതത് സർവ്വം വദസ്വ മേ ॥ 9 ॥

ശ്രീശുക ഉവാച

     ബിഭ്രദ് വപുഃ സകലസുന്ദരസന്നിവേശം
          കർമ്മാചരൻ ഭുവി സുമംഗളമാപ്തകാമഃ ।
     ആസ്ഥായ ധാമ രമമാണ ഉദാരകീർത്തിഃ
          സംഹർത്തുമൈച്ഛത കുലം സ്ഥിതകൃത്യശേഷഃ ॥ 10 ॥

     കർമ്മാണി പുണ്യനിവഹാനി സുമംഗളാനി
          ഗായജ്ജഗത്കലിമലാപഹരാണി കൃത്വാ ।
    കാലാത്മനാ നിവസതാ യദുദേവഗേഹേ
          പിണ്ഡാരകം സമഗമൻമുനയോ നിസൃഷ്ടാഃ ॥ 11 ॥

വിശ്വാമിത്രോഽസിതഃ കണ്വോ ദുർവ്വാസാ ഭൃഗുരംഗിരാഃ ।
കശ്യപോ വാമദേവോഽത്രിർവ്വസിഷ്ഠോ നാരദാദയഃ ॥ 12 ॥

ക്രീഡന്തസ്താനുപവ്രജ്യ കുമാരാ യദുനന്ദനാഃ ।
ഉപസംഗൃഹ്യ പപ്രച്ഛുരവിനീതാ വിനീതവത് ॥ 13 ॥

തേ വേഷയിത്വാ സ്ത്രീവേഷൈഃ സാംബം ജാംബവതീസുതം ।
ഏഷാ പൃച്ഛതി വോ വിപ്രാ അന്തർവ്വത്ന്യസിതേക്ഷണാ ॥ 14 ॥

പ്രഷ്ടും വിലജ്ജതീ സാക്ഷാത്പ്രബ്രൂതാമോഘദർശനാഃ ।
പ്രസോഷ്യന്തീ പുത്രകാമാ കിം സ്വിത് സഞ്ജനയിഷ്യതി ॥ 15 ॥

ഏവം പ്രലബ്ധാ മുനയസ്താനൂചുഃ കുപിതാ നൃപ ।
ജനയിഷ്യതി വോ മന്ദാ മുസലം കുലനാശനം ॥ 16 ॥

തച്ഛ്രുത്വാ തേഽതിസന്ത്രസ്താ വിമുച്യ സഹസോദരം ।
സാംബസ്യ ദദൃശുസ്തസ്മിൻ മുസലം ഖല്വയസ്മയം ॥ 17 ॥

കിം കൃതം മന്ദഭാഗ്യൈർന്നഃ കിം വദിഷ്യന്തി നോ ജനാഃ ।
ഇതി വിഹ്വലിതാ ഗേഹാനാദായ മുസലം യയുഃ ॥ 18 ॥

തച്ചോപനീയ സദസി പരിംലാനമുഖശ്രിയഃ ।
രാജ്ഞ ആവേദയാംചക്രുഃ സർവ്വയാദവസന്നിധൌ ॥ 19 ॥

ശ്രുത്വാമോഘം വിപ്രശാപം ദൃഷ്ട്വാ ച മുസലം നൃപ ।
വിസ്മിതാ ഭയസന്ത്രസ്താ ബഭൂവുർദ്വാരകൌകസഃ ॥ 20 ॥

തച്ചൂർണ്ണയിത്വാ മുസലം യദുരാജഃ സ ആഹുകഃ ।
സമുദ്രസലിലേ പ്രാസ്യല്ലോഹം ചാസ്യാവശേഷിതം ॥ 21 ॥

കശ്ചിൻമത്സ്യോഽഗ്രസീല്ലോഹം ചൂർണ്ണാനി തരളൈസ്തതഃ ।
ഉഹ്യമാനാനി വേലായാം ലഗ്നാന്യാസൻ കിലൈരകാഃ ॥ 22 ॥

മത്സ്യോ ഗൃഹീതോ മത്സ്യഘ്നൈർജ്ജാലേനാന്യൈഃ സഹാർണ്ണവേ ।
തസ്യോദരഗതം ലോഹം സ ശല്യേ ലുബ്ധകോഽകരോത് ॥ 23 ॥

ഭഗവാൻ ജ്ഞാതസർവ്വാർത്ഥ ഈശ്വരോഽപി തദന്യഥാ ।
കർത്തും നൈച്ഛദ് വിപ്രശാപം കാലരൂപ്യന്വമോദത ॥ 24 ॥