തലശ്ശേരി രേഖകൾ/ആമുഖം
| ←തലശ്ശേരി രേഖകൾ | തലശ്ശേരി രേഖകൾ (1796) ആമുഖം |
തലശ്ശേരി രേഖകൾ/1→ |
[ 12 ] ട്യൂബിങ്ങൻ സർവകലാശാലയിലെ മലയാളം കൈയെഴുത്തു
ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ പരമ്പര (TULMMS)
ജനറൽ എഡിറ്റർ ഡോ സ്കറിയാ സക്കറിയ
| പയ്യന്നൂർപ്പാട്ട് | 1 | എഡിറ്റർ: പി ആന്റണി |
| പഴശ്ശിരേഖകൾ | 2 | എഡിറ്റർ: ജോസഫ് സ്കറിയാ |
| തച്ചോളിപ്പാട്ടുകൾ | 3 | എഡിറ്റർ: പി ആന്റണി |
| അഞ്ചടി, ജ്ഞാനപ്പാന ഓണപ്പാട്ട് |
4 | എഡിറ്റർ: മനോജ് കുറൂർ |
| തലശ്ശേരി രേഖകൾ | 5 | എഡിറ്റർ: ജോസഫ് സ്കറിയ |
Many institutions and individuals have provided support for the publication of
Tuebingen University Malayalam Manuscript Series (TULMMS). It gives me
pleasure to acknowledge permission and support for the publication of
Malayalam manuscripts in the Tuebingen University Library. The director
and his colleagues have always received me as a welcome guest and provided
expert colleagual assistance. Dr George Baumann, director of Oriental
Section, has been the main source of knowledge and support. Dr Karl Heinz
Gruessner and Dr Gabriele Zeller have been helpful in the preparation of this
series.
The idea for this series was born out of the research work done in the
Tuebingen University Library in preparation of Hermann Gundert Series (6
volumes, 8 books). My research project in Germany at that stage (1990-91) was
made possible by the generous assistance of a research fellowship from AvH-
Alexander von Humboldt Foundation.
The preparation for the first three volumes of this series was completed
during my research work in Tuebingen University (1993) on the invitation of
DAAD-German Academic Exchange Programme. The next two volumes
(vol 4 & 5) were finalised during my stay in Tuebingen (1995) thanks to the
financial support of AvH.
Sree Sankaracharya University of Sanskrit (SSUS) granted me spe
cial leave to attend the research work in Germany. For this I am indebted to
Mr. R. Ramachandran Nair IAS, Vice Chancellor of the University.
I am grateful to Dr Herbert Karl, Mayor of Calw, for the grant for
reprographing 12 volumes of Tellicherry Records in Germany.
I acknowledge the encouragement and contribution of Mr Helmut Nanz,
Consul General of India in Stuttgart who enabled me to complete the
publication of this series. We are especially grateful to him for his comprehen
sive introduction to the sixth volume of TULMMS which throws light on the
background of Dr Hermann Gundert Conference 1993, and allied publica
tions.
I could never have prepared and published this series without the [ 14 ] personal encouragement and professional support of Dr Albrecht Frenz, to
whom we owe the familiarising of Kerala Studies in modern Germany. He
helped me to the Tuebingen University Library in 1986, and paved the way for
the chance discovery of invaluable Malayalam manuscripts. The organizing
committee of Dr Hermann Gundert Conference 1993 and Dr Hermann Gundert
Foundation, Stuttgart deserve special thanks for their spirited interest and
whole-hearted support.
Prof. Dr Heinrich von Stietencron and his colleagues in the Department
of Indology, University of Tuebingen, have helped me in my sojourn through
words and deeds. Dr Michael von Hauff, Professor of Economics at the
University of Kaiserlautern has contributed a scholarly article on Indo-German
Economic Co-operation to volume 5 of TULMMS
The Gundert family, especially members of Steinhaus-Ms Gertraud
Frenz, and Ms Margret Frenz cheerfully aided me in my research work. Closer,
at home, I am grateful to quite a few eminent scholars: Prof. S Guptan Nair, Prof.
Dr M Leelavathy, Prof Dr A P Andrewskutty, Prof Dr M G S Narayanan and
Prof. Dr K M Prabhakara Variar who helped in various ways with the editing
of this series.
Three young research scholars, Joseph Skariah, P. Antony and Manoj
Kuroor shared the most difficult task of carefully copying down and analysing
these difficult texts. They even prepared the press copies of these volumes and
checked the proof sheets. A project like this could not have been executed
without the editorial assistance of many enthusiastic lovers of Malayalam.
I remember the following youngsters with gratitude: Susha Varghese, Rajalakshmi,
K. Vijayan, Murari Sambu, Aju Narayanan, Jaya Sukumaran, and my son Arul
George Scaria. The young journalist K. Balakrishnan (Desabhimani, Kannur)
has focussed public attention on these valuable works through his learned
articles. Rev. Dr. George Madathiparampil principal St Berchmans’ College,
Prof PC Menon campus director SSUS Ettumanoor, Prof C G Rajagopal,
dean, Faculty of Indian Languages SSUS, Josy Joseph, a young English lecturer
of SB College, eminent cultural leader Murkot Ramunny and veteran publisher
DC Kizhakkemuri have provided the right kind of stimulation, support, advice
or expertise.
Ettumanoor
November 1995
SCARIA ZACHARIA
General Editor [ 15 ] ആമുഖം
സ്കറിയാ സക്കറിയ
മലയാളത്തിൽ അച്ചടിയിലെത്തുന്ന ഏറ്റവും വലിയ രേഖാശേഖരമായിരിക്കണം
ട്യൂബിങ്ങൻ സർവകലാശാലാ മലയാളഗ്രന്ഥപരമ്പരയിലെ (TULMMS) അഞ്ചാം
വാല്യമായ തലശ്ശേരി രേഖകൾ. ഈ പരമ്പരയിലെ ഏറ്റവും വലിയ പുസ്തകവും
ഇതുതന്നെ. 1796 - 1800 ഘട്ടത്തിൽ, അതായതു മലബാറിൽ കോളണിവാഴ്ച
ഉറയ്ക്കുന്ന കാലത്ത് ഉത്തരമലബാറിലെ രാജാക്കന്മാർ, പ്രമാണിമാർ,
സാധാരണക്കാർ, ഇംഗ്ലീഷുകാർ എന്നിങ്ങനെ നാനാ തരക്കാർ എഴുതിയ 1429
രേഖകളാണ് ഇതിലുള്ളത്. ബഹുഭൂരിപക്ഷവും കത്തുകൾ തന്നെ. മലബാറിലെ
അനേകം സ്ഥലങ്ങളും തറവാടുകളും വ്യക്തികളും സംഭവങ്ങളും ഒരു സിനിമ
യിലെന്നപോലെ ഇവിടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. ഉത്തര മലബാറുകാർക്കു തങ്ങ
ളുടെ ദേശ ചരിത്രങ്ങളിലേക്കും കുടുംബ ചരിത്രങ്ങളിലേക്കും വെളിച്ചമടിക്കുന്ന
അനേകം പരാമർശങ്ങൾ ഈ രേഖാസമുച്ചയത്തിൽ കണ്ടെത്താം. മറ്റു
വായനക്കാർക്കു രണ്ടു നൂറ്റാണ്ടുകൊണ്ടു മലബാറിനുണ്ടായ മാറ്റം, വിശിഷ്യ
സ്ഥലവ്യക്തി നാമങ്ങൾക്കും നാട്ടുവഴക്കങ്ങൾക്കും സംഭവിച്ച പരിണാമം, നോക്കി
മനസ്സിലാക്കാൻ ഇവ ഉപകരിക്കും. ഭാഷാസ്നേഹികൾക്കു മലബാറിലെ നാട്ടു
ഭാഷയിൽ നിന്നുപോലും കൊഴിഞ്ഞുപോയ അനേകം കോമള മലയാള
പദങ്ങളുടെ പ്രദർശനശാലകൂടിയാണ് തലശ്ശേരി രേഖകൾ.
കാലം: 1796-1800
1796 മേയ് 15 മുതൽ 1800 ജൂൺ 26 വരെയുള്ള രേഖകൾ പത്തുവാല്യമായി
കുത്തിക്കെട്ടി ഡോക്ടർ ഹെർമൻ ഗുണ്ടർട്ട് സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു. കാലപരിഗണന
യില്ലാതെ കുത്തിക്കെട്ടി സൂക്ഷിച്ചവയാണ് അടുത്ത രണ്ടു വാല്യത്തിലെ രേഖ
കൾ. പന്ത്രണ്ടാം വാല്യം അച്ചടിയിൽ പഴശ്ശി രേഖകളിൽ (TULMMS Vol.2)
ചേർത്തിരിക്കുന്നു. പന്ത്രണ്ടാം വാല്യത്തിൽ കൊ.വ. 979 വൃശ്ചികം 16 വരെ
യുള്ള ഒറ്റപ്പെട്ട രേഖകൾ കാണാം. പതിമൂന്നാം വാല്യത്തിലെ നാലുരേഖകൾ
ഈ പുസ്തകത്തിന്റെ അവസാനഭാഗത്തുണ്ട്. ഇവയിൽ തീയതിയുള്ള കത്തുകൾ
978 ധനു മാസത്തിലും 979 കർക്കടക മാസത്തിലും എഴുതിയവയാണ്. അങ്ങനെ
തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ കാലാവധി നുള്ളിപ്പെറുക്കി നോക്കിയാൽ 1804 വരെ
എത്തുന്നു. 1800 നുശേഷമുള്ള കത്തുകൾ തീരെ വിരളമാകയാൽ 1796-1800
ഘട്ടത്തിലെ കത്തുകൾ എന്ന വിശേഷണമായിരിക്കും നന്നായി ഇണങ്ങുക. [ 16 ] റഫറൻസ് നമ്പർ, പകർപ്പുകൾ
കൈയെഴുത്തിൽ ഒരേ രേഖ ഒന്നിലേറെ വാല്യങ്ങളിൽ കാണാം. അച്ചടി
യിൽ ആവർത്തനങ്ങൾ ഒഴിവാക്കണമല്ലോ. എന്നാൽ ഭാഷാചരിത്ര വിദ്യാർത്ഥി
ക്കും ഭാഷാശാസ്ത്രജ്ഞനും പാഠഭേദങ്ങൾ വിലപ്പെട്ടവയാണ്. പാഠഭേദങ്ങൾ
അച്ചടിയിൽ വിട്ടുകളഞ്ഞെങ്കിലും ഓരോ രേഖയ്ക്കും എത്ര പകർപ്പുകളുണ്ട്
അവ ഏതേതു വാല്യങ്ങളിലാണ് എന്നു പുസ്തകത്തിൽ സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.
ഇതിന് എഡിറ്റർമാർ സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്ന സങ്കേതം വിശദീകരിക്കാം. ഓരോ
വാല്യവും താഴെക്കാണുന്ന ക്രമത്തിൽ ഓരോ ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരംകൊണ്ടു സൂചി
പ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.
| വാല്യം | ചിഹ്നം |
|---|---|
| 1 | C |
| 2 | D |
| 3 | E |
| 4 | B |
| 5 | F |
| 6 | G |
| 7 | H |
| 8 | I |
| 9 | J |
| 10 | K |
| 11 | L |
| 12 | A |
| 13 | M |
അച്ചടിപ്പകർപ്പിൽ എഡിറ്റർമാർ രേഖകൾ കാലക്രമത്തിൽ ചേർത്ത് ഓരോ
റഫറൻസ് നമ്പർ നൽകിയിട്ടുണ്ട്. അതാണ് രേഖകളുടെ മുകളിൽ വലിയ
അക്കത്തിൽ കാണുന്നത്. അതിന്റെ വലതുവശത്തു വാല്യങ്ങളെ സൂചിപ്പി
ക്കുന്ന ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരങ്ങൾ കാണാം. പലകത്തുകൾക്കും ഒന്നിലേറെ പകർപ്പു
കളുണ്ടെന്നു ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലാക്കാം. 97 C&D എന്നു കണ്ടാൽ അച്ചടി
യിൽ 97 -ാം നമ്പരായി സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്ന രേഖയ്ക്കു കൈയെഴുത്തിൽ 1-ാം
വാല്യത്തിലും 2-ാം വാല്യത്തിലും ഓരോ പകർപ്പുണ്ടെന്നു മനസ്സിലാക്കാം. 375
G&H എന്ന രേഖയ്ക്കു 6ഉം 7ഉം വാല്യങ്ങളിൽ ഓരോ പകർപ്പുണ്ടെന്നു സൂചന.
അച്ചടിപ്പാഠം
ഒരേ രേഖ ഒന്നിലേറെ വാല്യങ്ങളിൽ കാണുമ്പോൾ അവയിൽ [ 17 ] ഏതെങ്കിലുമൊന്നു അടിസ്ഥാനമാക്കി അച്ചടിപ്പാഠം തയ്യാറാക്കും. ഇതാണു
പൊതുനയം. ഏതെങ്കിലും ഒരു വാല്യത്തിൽ വരുന്ന എല്ലാ കത്തുകളും മറ്റൊരു
വാല്യത്തിൽ കൃത്യമായി ആവർത്തിച്ചു കാണുന്നില്ല. ആവർത്തനങ്ങളുള്ളപ്പോൾ
ഏതു പകർപ്പ് അച്ചടിയിൽ അടിസ്ഥാനപാഠമായി സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നു
താഴെക്കാണുന്ന പട്ടികയിൽനിന്നു മനസ്സിലാക്കാം.
| ഒരേ രേഖ ആവർത്തിച്ചു കാണുന്ന വാല്യങ്ങൾ |
അച്ചടിയിൽ മുഖ്യാവലംബമായി സ്വീകരിച്ചിരിക്കുന്ന പാഠം |
|---|---|
| C & D | C |
| D & E | C |
| F & G | G |
| G & H | H |
| H & L | H |
അർത്ഥവ്യസ്തതയ്ക്കും അനുസ്യുതിക്കും കൂടിയേ തീരു എന്നുള്ള ചുരുക്കം
ചില സന്ദർഭങ്ങളിൽ മാത്രം പാഠഭേദങ്ങൾ അച്ചടിയിൽ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്.
രേഖകളുടെ ക്രമം
രേഖകളുടെ അച്ചടിയിൽ മൂലരേഖയിലെ ക്രമം കഴിയുന്നിടത്തോളം
പാലിച്ചിരിക്കുന്നു. രേഖകളുടെ തുടക്കത്തിൽ 1 അമത, 17 ആമതി, 145 ആമത,
1306 മത എന്നിങ്ങനെ കാണുന്നതു മൂലരേഖാശേഖരത്തിലെ ക്രമനമ്പറാണ്.
ലഭിച്ചിട്ടുളള രേഖകൾ പൂർണ്ണമല്ലാത്തതുകൊണ്ട് മൂലത്തിലെ ക്രമനമ്പറുകളിൽ
അങ്ങിങ്ങു വിടവുണ്ട്. താഴെക്കൊടുത്തിരിക്കുന്ന റഫറൻസു നമ്പറുകളിലുള്ള
32 കത്തുകൾ കാലക്രമം പരിഗണിക്കാതെ ക്രമനമ്പറനുസരിച്ചാണ് ചേർത്തി
രിക്കുന്നത്.
| 7 C & D | 650 H & L | 802 I | 1013 J |
| 26 C & D | 653 H & L | 803 I | 1015 J |
| 187 F & G | 658 H & L | 815 I | 1041 J |
| 401 G & H | 659 H & L | 828 I | 1232 J |
| 433 H | 723 H & L | 848 I | 1233 J |
| 587 H | 724 H & L | 875 I | 1245 J |
| 634 H & L | 735 H | 901 I | 1281 K |
| 649 H & L | 761 I | 931 I | 1285 K |
പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട മറ്റൊരു കാര്യമുണ്ട് -ട്യൂബിങ്ങൻ ഗ്രന്ഥ
പരമ്പരയിലെ രണ്ടാംവാല്യമായ പഴശ്ശി രേഖകൾ, തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ ഭാഗ
മാണ്. തലശ്ശേരി രേഖകളിലെ നാലാം വാല്യവും പന്ത്രണ്ടാം വാല്യവും എഡിറ്റു
ചെയ്തു ചേർത്ത 255 രേഖകളാണ് അതിലുള്ളത്. തലശ്ശേരി രേഖകൾ പൂർണ്ണമായി
അച്ചടിക്കാം എന്നു ഉറപ്പില്ലാതിരുന്ന ഘട്ടത്തിൽ മാതൃകയ്ക്കുവേണ്ടി അച്ചടി
ച്ചിറക്കിയ പഴശ്ശി രേഖകളുടെ ആമുഖം സമാപിക്കുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ്:
"പഴശ്ശിരേഖകൾ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതിൽ ചാരിതാർത്ഥ്യമുണ്ട്.
എങ്കിലും ഈ ഗ്രന്ഥം അപൂർണ്ണമാണ്. തലശ്ശേരി രേഖകളിലെ ബാക്കിവാല്യങ്ങൾകൂടി
അച്ചടിയിലെത്തിക്കണം. എന്നിട്ടുവേണം ആയിരക്കണക്കിനു സ്ഥല വ്യക്തിനാമങ്ങൾ
ഉൾക്കൊള്ളുന്ന സൂചിക തയ്യാറാക്കാൻ. അപ്പോൾ മാത്രമേ തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ
യഥാർത്ഥ മൂല്യം വെളിവാകു.
ഇപ്പോൾ എന്റെ സമീപത്തിരുന്നു പ്രഗല്ഭനായ ഒരു സുഹൃത്തു ചോദി ക്കുന്നു:
ഇങ്ങനെയെല്ലാം പണിപ്പെട്ടു നിങ്ങൾ ഒരുക്കുന്ന പഴശ്ശിരേഖകൾ ആർക്കു വേണം?
ഉള്ളതു പറയട്ടെ, അങ്ങനെ ഒരു പ്രത്യേക വ്യക്തിയെയോ വർഗ്ഗത്തെയോ, സമൂഹത്തിന്റെ
അടിയന്തിരാവശ്യങ്ങളോ, കൺമുമ്പിൽ കണ്ടുകൊണ്ടല്ല ഞങ്ങൾ ഇതു
പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നത്. മാനവിക വിജ്ഞാനങ്ങളിൽ വിശിഷ്യ ചരിത്രത്തിലും ഭാഷയിലും
താല്പര്യമുള്ള കുറെ വിജ്ഞാനദാഹികൾ എവിടെയും എക്കാലത്തും ഉണ്ടാകും.
ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ, അതുമല്ലെങ്കിൽ തലമുറകൾക്കപ്പുറം.' (പഴശ്ശിരേഖകൾ-ആമുഖം)
സസന്തോഷം രേഖപ്പെടുത്തട്ടെ; ഞങ്ങളുടെ പ്രതീക്ഷ അസ്ഥാന
ത്തായില്ല. പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും വളരെ വേഗത്തിൽ പഴശ്ശിരേഖകൾ വിറ്റഴിഞ്ഞു.
രണ്ടാം പതിപ്പ് അച്ചടിക്കുന്നു. പഴശ്ശിരേഖകൾക്കു നല്ല വായനക്കാർ നൽകിയ
സ്വീകരണം കണക്കിലെടുത്തു ഒരു ധാർമ്മിക ബാധ്യത എന്നനിലയിൽ തലശ്ശേരി
രേഖകളുടെ ബാക്കി വാല്യങ്ങൾ ഒന്നിച്ചു പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നു. ആവർത്തിച്ച്
എഴുതട്ടെ; ഗ്രന്ഥപരമ്പരയിലെ പഴശ്ശിരേഖകൾ എന്ന രണ്ടാം വാല്യവും തലശ്ശേരി
രേഖകൾ എന്ന അഞ്ചാം വാല്യവും ചേർന്നതാണ് മുലത്തിലെ തലശ്ശേരി രേ
ഖകൾ.
പദസൂചിക
തലശ്ശേരി രേഖകൾ എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും ഒരു ബൃഹത് ശേഖരമാണ്.
മൂല കൈയെഴുത്തു ഗ്രന്ഥത്തിനു പതിമ്മൂന്നു വാല്യങ്ങളിലായി 4448 പുറമുണ്ട്.
ആവർത്തനങ്ങൾ ഒഴിവാക്കി അച്ചടിച്ചപ്പോൾ 1684 രേഖകൾ (പഴശ്ശിരേഖകൾ
255+തലശ്ശേരിരേഖകൾ 1429) ഉൾക്കൊള്ളുന്ന രണ്ടു പുസ്തകങ്ങളായി. ഈ രേ
ഖാ ശേഖരം എങ്ങനെ ഫലപ്രദമായി ഉപയോഗിക്കാം? പഴശ്ശിരേഖകളുടെ ആമുഖ
ത്തിൽ (1994) വാഗ്ദാനം ചെയ്തിരുന്നതുപോലെ തലശ്ശേരി രേഖകളിലും (1995)
പഴശ്ശിരേഖകളുടെ പുതിയ പതിപ്പിലും (1995) വിശദമായ സ്ഥലവ്യക്തിനാമ
സൂചിക ചേർത്തിട്ടുണ്ട്. തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ വിഷയവ്യാപ്തി മനസ്സിലാക്കാൻ
നാല്പതോളം പുറങ്ങളിൽ അച്ചടിച്ചിരിക്കുന്ന സൂചികയിലൂടെ കണ്ണോടിക്കു
കയേ വേണ്ടൂ. [ 19 ] വ്യവഹാരാപഗ്രഥനം
സ്ഥലവ്യക്തിനാമങ്ങൾക്കു പുറമേ വിവിധ വ്യവഹാരമാതൃകകളെ (dis
course models) ക്കുറിച്ചു മുന്നറിവു നൽകുന്ന കത്ത്, പരസ്യക്കത്ത്, അന്യായം,
അർജി, കൽപന, കരാർ, കരാർന്നാമം, തരക്, ഓല, ശീട്ട്, ഓലക്കരണം, കൈമുറി,
പരസ്യം, സങ്കടം തുടങ്ങിയ സംജ്ഞകൾ സൂചികയിലുണ്ട്. ഈ പദങ്ങളുടെ
പ്രധാന്യമെന്ത് എന്നു സംശയമുണ്ടായേക്കാം. തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ അനന്യ
മായ സാധ്യതകളിലേക്കുള്ള കൈചൂണ്ടികളാണ് ഈ വാക്കുകൾ.
ഭാഷയുടെ പ്രവർത്തനതത്ത്വങ്ങളും ധർമ്മവും അന്വേഷിക്കുന്ന ഭാഷാ
ശാസ്ത്രജ്ഞന് വൈവിധ്യപൂർണ്ണമായ ഭാഷാപ്രയോഗരീതികളെക്കുറിച്ചു
വ്യക്തമായ ധാരണ നൽകുന്നതാണ് തലശ്ശേരി രേഖകളിലെ കത്തുകൾ മുതൽ
കൈശീട്ടുകൾ വരെയുള്ള വിവിധ വ്യവഹാരമാതൃകകൾ. വ്യവഹാരമാതൃക
കളിൽനിന്നു വ്യവഹാര ചിഹ്നങ്ങൾ (discourse models and discourse mark
ers) കണ്ടെത്തി ഭാഷാപഠനം കൂടുതൽ അർത്ഥപൂർണ്ണമാക്കാം. ആര്, ആരോട്,
എന്തിന്, എങ്ങനെ, എപ്പോൾ, എവിടെ തുടങ്ങിയ ചോദ്യങ്ങൾക്കു ഭാഷാരൂപങ്ങ
ളുടെ വ്യവഹാരമൂല്യനിർണ്ണയനത്തിലുള്ള പ്രാധാന്യം അംഗീകരിക്കുന്നതാണ്
വ്യവഹാരാപഗ്രഥനം (discourse analysis). പ്രകരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യ
ങ്ങൾ മനസ്സിൽ വച്ചുകൊണ്ട് ഓരോ വ്യവഹാരത്തിലെയും സർവനാമങ്ങൾ,
ബന്ധസൂചകപദങ്ങൾ, കാലവാചികൾ, പ്രകാരപ്രത്യയങ്ങൾ, സംബോധനകൾ,
സമുച്ചയ വികൽപങ്ങൾ, സഹായകപ്രക്രിയകൾ തുടങ്ങിയ ഭാഷാവിശേഷങ്ങൾ
പ്രത്യേകമായോ ഘടനാപരമായോ പഠിക്കാവുന്നതാണ്. ഇവയെല്ലാം ചേർന്നു
നൽകുന്നതാണ് ഭാഷയുടെ സംവേദനശക്തി. സാഹിത്യപഠനത്തിൽ സാമ്പ്രദായി
കമായി ഭാരതീയർ ഉപയോഗിച്ചു വരുന്ന വ്യാഖ്യാനതന്ത്രം, വിശിഷ്യ ബൗദ്ധ
സങ്കേതങ്ങൾ, (Budhist hermeneutics) കുറെക്കൂടി കൃത്യമായും കണിശമായും
ഭാഷാതലത്തിൽ, സവിശേഷവ്യവഹാരങ്ങളിൽ പ്രയോഗിച്ചാൽ ഭാരതീയ
മാതൃകയിലുള്ള വ്യവഹാര അപഗ്രഥനമായേക്കും.
ഇന്ന്, വ്യവഹാരാപഗ്രഥനം, ഭാഷാതലത്തിൽ പരിമിതപ്പെടാതെ
ബഹുവിഷയസ്പർശിയായ വിജ്ഞാനശാഖയായി വളർന്നിരിക്കുന്നു. സാമൂ
ഹ്യശാസ്ത്രങ്ങൾ, മനശ്ശാസ്ത്രം, തത്ത്വചിന്ത, ജ്ഞാനശാസ്ത്രം എന്നിവയുമായി
ഭാഷാശാസ്ത്രം ബന്ധപ്പെടുന്ന പരിവർത്തനമേഖലയായി വ്യവഹാരാപഗ്രഥനം
വികസിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന് തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ വ്യവഹാരാപഗ്രഥന
ത്തിൽ കേരളസമുദായത്തിൽ അന്നു നിലവിലിരുന്ന ജാതിശ്രേണിയും അതിൽ
ഇംഗ്ലീഷുകാരുടെ കടന്നുകയറ്റം കൊണ്ടുണ്ടായ ദ്രുതചലനങ്ങളും തെളിഞ്ഞു
വരും. വിവിധ സമുദായക്കാരുടെ ആത്മദർശനവും അന്യോന്യദർശനവും
വെള്ളക്കാർക്ക് ഇവരെക്കുറിച്ചെല്ലാമുണ്ടായിരുന്ന കാഴ്ചപ്പാടും പദാവലി,
സംബോധനകൾ, ആചാരപദങ്ങൾ, ഉപപാദനം തുടങ്ങിയവ മുൻനിറുത്തി വിവരി
ക്കാവുന്നതാണ്. കത്തുകൾ ഇക്കാര്യത്തിൽ ഏറെ പ്രയോജനപ്പെടും. നമ്പ്യാന്മാർ,
നായന്മാർ, തീയർ, മാപ്പിളമാർ, പട്ടർ തുടങ്ങിയ ജാതിക്കാരുടെ കത്തുകൾ
താരതമ്യം ചെയ്തു പഠിക്കുന്നതു സാമൂഹിക ഭാഷാശാസ്ത്രജ്ഞനു മാത്രമല്ല,
നരവംശശാസ്ത്രജ്ഞനും പ്രയോജനകരമായിരിക്കും . [ 20 ] ആത്മദർശനവും അന്യോന്യ ദർശനവും
വിവിധ ഉപസമൂഹങ്ങളുടെ ആത്മദർശനവും അന്യോന്യദർശനവും
വേർതിരിച്ചുകാണാൻ പാകത്തിൽ വ്യവഹാരാപഗ്രഥനം നടത്താവുന്ന ധാരാളം
രേഖകളുണ്ട്. ഞാൻ/ഞങ്ങൾ/ഞങ്ങളുടേത് — അവൻ അവർ അവരുടേത്
എന്നീ ദ്വന്ദ്വങ്ങളിൽനിന്നു പഠനം തുടങ്ങാം. നമ്മൾ, നമ്മുടേതു എന്നിവയുമായി
ഇവ എങ്ങനെ ബന്ധപ്പെടുന്നു എന്ന് അന്വേഷിക്കാം. മങ്ങലോരത്തെ ക്രൈസ്തവ
രുടേതായി കാണുന്ന 1359 -ാം കത്ത് നല്ല ഉദാഹരണമാണ്. മൈസൂർ ആക്രമണ
ത്തിന്റെയും കമ്പനി ഭരണത്തിന്റെയും നിഴലിൽ മതപരമായ സ്വത്വത്തെക്കുറി
ച്ചുള്ള തീവ്രബോധത്തോടുകൂടി അവർ പ്രതികരിക്കുന്നു. വസ്തുനിഷ്ഠവും അചാ
ല്യവുമായ ചരിത്രരേഖയെന്നതിനെക്കാൾ ആത്മഭാവങ്ങൾ പകർന്നുതരുന്ന
സവിശേഷവ്യവഹാരമായി ഇതിനെ മനസ്സിലാക്കാൻ വ്യവഹാരാപഗ്രഥനം
ഉപകരിക്കും. ഇത്തരം സ്വത്വാന്വേഷണമാണ് പോസ്റുമോഡേൺ ചരിത്രാ
ന്വേഷണത്തിന്റെ കാതൽ. 1428 -ാം നമ്പരായി കാണുന്ന രേഖയിൽ മതവും
രാഷ്ട്രീയവും കലർത്തി എഴുത്തുകാരനും വായനക്കാരനും ഇടയിൽ മതതീ
ക്ഷതകൊണ്ടു പാലം പണിയുന്നു. കോളണി വാഴ്ചക്കാരുടെ അതിക്രമത്തി
നെതിരെ അങ്ങനെയുമുണ്ടായിരുന്നു പ്രതിരോധം. ഇംഗ്ലീഷുകാർ പുതുതായി
ഏർപ്പെടുത്തിയ ഭരണക്രമീകരണങ്ങളിൽ സജീവമായി പങ്കെടുത്ത കുറുമ്പ്ര
നാട്ടു വീരവർമ്മ രാജാവ് പോലീസധികാരിയായ ചന്ദ്രയ്യൻ ദൊറോഗയുടെ
അതിക്രമങ്ങളെക്കുറിച്ചു അമർഷം പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന കത്ത് വ്യവഹാരാപഗ്രഥന
ത്തിനു നല്ല സാധ്യതയുള്ളതാണ്. കത്തെഴുതുന്നതു കവാട സായ്പിനാണ
ങ്കിലും പ്രത്യക്ഷമായ ആരോപണങ്ങൾ ചന്ദ്രയ്യനിലേക്കു നീങ്ങുന്നു. എങ്കിലും
അന്തിമമായി ആരോപണങ്ങൾ പോറലേൽപിക്കുന്നതു കോളണി ഭരണത്തെ
യാണ്. സംഭവങ്ങളുടെ ആഖ്യാനത്തിൽ കഥാപാത്രങ്ങളെ പട്ടർ, മാപ്പിള, നായർ,
തീയൻ, നമ്പൂതിരി, ആശാരി, കൊല്ലൻ, ജൈനർ തുടങ്ങിയ ലേബലുകളിൽ
അവതരിപ്പിക്കുന്നതിന്റെ പ്രസക്തി വ്യവഹാര മാതൃകയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിൽ
തിട്ടപ്പെടുത്തേണ്ടതാണ്. വീരവർമ്മരാജാവിന്റെ കത്തിൽ ജൈനരുമായി
ബന്ധപ്പെടുന്ന നായർ സ്ത്രീകളെക്കുറിച്ച് എഴുതിയിരിക്കുന്നതു അചാല്യമായ
ചരിത്രരേഖയായി കൊണ്ടുനടക്കാതെ ഉപപാദനത്തിലെ ധർമ്മങ്ങൾ മുൻനി
റുത്തി വ്യവഹാരാപഗ്രഥനത്തിനു വിധേയമാക്കണം. ആര് ആരോടു എപ്പോൾ
പറയുന്നു എന്നതുപോലെയോ അതിലധികമോ ഇവിടെ പ്രസക്തമായ ചോദ്യം
എന്തിനു പറയുന്നു എന്നതാണ്. വീരവർമ്മയുടെ ലക്ഷ്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി
യാലേ പ്രസ്താവത്തിന്റെ പൊരുൾ വ്യക്തമാവൂ. എല്ലാ രാഗദ്വേഷങ്ങളെയും
സാമുദായികമായി അവതരിപ്പിച്ചു പ്രതിവിധിതേടുന്ന വ്യവഹാരമാതൃക
ഭാഷാചിഹ്നങ്ങളും പ്രശ്നപരിസരവും അവലംബമാക്കി അപഗ്രഥിക്കേണ്ടി
യിരിക്കുന്നു. വ്യവഹാരത്തിൽ യുക്തിവിചാരത്തിന്റെ ഭാഗമായി സങ്കൽപി
ച്ചിരിക്കുന്ന മുന്നറിവുകൾ, ഉരുത്തിരിയുന്ന നിഗമനങ്ങൾ എന്നിവ വിശദമായി
പഠിക്കാം. ഇവയെല്ലാം സമൂഹസ്പർശമുള്ള അറിവുകളാണ്.
സാമ്പത്തിക വ്യവഹാരങ്ങൾ
രേഖാശേഖരത്തിലെ മറ്റൊരു ജ്ഞാനമേഖലയെക്കുറിച്ചു
അറിവുനൽകുന്ന സംജ്ഞകളാണ് പണം, പണ്ടം, റേസ്സ്, ഗഡു, പാട്ടം, കപ്പം, കടം,
പലിശ, പറ്റ്, നിലുവ, പിഴ, മുതൽ, നികുതി, ചുങ്കം, ഓഹരി, പണയം തുടങ്ങിയവ. [ 21 ] സാമ്പത്തികവ്യവഹാരങ്ങളെക്കുറിക്കുന്ന ഈ പദങ്ങൾ സൂചികയിലുണ്ട്.
കോളണിഭരണം മലബാറിന്റെ സാമ്പത്തിക ജീവിതത്തിൽ കോളിളക്കങ്ങൾ
സൃഷ്ടിച്ചു. ഇതെക്കുറിച്ച് കമ്പനി രേഖകളെ ആസ്പദമാക്കിമാത്രമാണ്
ഇന്നോളം ഗവേഷണപഠനങ്ങൾ നടന്നിട്ടുള്ളത്. ഇപ്പോൾ പ്രശ്നത്തിന്റെ
വിവിധമുഖങ്ങൾ മൗലിക രേഖകളിലൂടെ തുറന്നു കിട്ടുന്നു. ബഹുമുഖമായ
അറിവാണ് (Polyhedron of intelligibility) കടന്നുവരുന്നത്. അത് ഉൾക്കൊ
ള്ളാൻ വ്യവഹാരാപഗ്രഥനം ആവശ്യമാണ്. 1363-ാം രേഖ സങ്കട ഹർജിയാണ്.
കുടിയാന്മാരാണ് പരാതിക്കാർ. പുതിയ നികുതിഭാരം താങ്ങാനാവാതെ പൊറു
തിമുട്ടിയ ജനങ്ങളുടെ ദൈന്യം ഗ്രാമ്യശൈലിയിൽ അവതരിപ്പിക്കുന്ന രേഖ
സവിശേഷവ്യവഹാരമാതൃകയാണ്. കോളണി വാഴ്ചക്കാരും പാവപ്പെട്ട
കുടിയാന്മാരും തമ്മിലുണ്ടായിരുന്ന സാമ്പത്തികവ്യവഹാരത്തിന്റെ ഒരു മുഖം
സവിശേഷരൂപത്തിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. അതിലെ ഭാഷമാത്രമല്ല, സാമ്പ
ത്തികപ്രശ്നവും പഠനാർഹമാണ്. അങ്ങനെയാവുമ്പോൾ ഇവിടെ വ്യവഹാ
രാപഗ്രഥനം സാമ്പത്തികശാസ്ത്രമേഖലയിലേക്കു കടക്കും. കുടിയാന്മാർ,
വാണിയർ, വർത്തകർ എന്നിങ്ങനെ സാമ്പത്തിക വ്യവഹാരവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട
വക്താക്കളും ശ്രോതാക്കളും മധ്യസ്ഥരും തലശ്ശേരി രേഖകളിൽ ധാരാളമുണ്ട്.
നികുതിപിരിച്ചെടുക്കാനും കപ്പം കൊടുക്കാനും കഴിയാതെ വലയുന്ന നാട്ടു
രാജാക്കന്മാർക്കുവേണ്ടി ഇംഗ്ലീഷുകാരുടെ മുമ്പിൽ ജാമ്യം നിൽക്കാൻ കെല്പു
ള്ള ചൊവ്വക്കാരൻ മൂസ്സ സാമൂഹികസാമ്പത്തികവ്യവഹാരത്തിൽ സംഭവിച്ച
വമ്പിച്ച പരിവർത്തനത്തിന്റെ കഥ പറയുന്ന ചരിത്രപുരുഷനാണ്. 1362-ാം
നമ്പരായി നൽകിയിരിക്കുന്ന മൂസ്സയുടെ ഹർജി, അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ ആന
ക്കേസ്, കൗതുകകരമായ വ്യവഹാരമാതൃകയാണ്.
ഭരണത്തിന്റെ ഏണിപ്പടികൾ
കോളണി ഭരണത്തിന്റെ ഏണിപ്പടികളായിരുന്ന തുക്കടി സുപ്രത്തെ
ണ്ടെൻ, രാജാവ്, മുഖ്യദിവാൻ, പേഷ്കാർ, കാര്യക്കാർ, പ്രമാണി, തഹസിൽദാർ,
പാർവത്യക്കാർ, ചുങ്കക്കാർ, ചുങ്കക്കണക്കപ്പിള്ള, കാനശൈാവി, ദൊറൊഗ,
പണ്ടാരി, തുപ്പായി എന്നിവരെല്ലാം തലശ്ശേരി രേഖകളിൽ വക്താക്കളോ
ശ്രോതാക്കളോ സാക്ഷികളോ ആയി രംഗപ്രവേശം ചെയ്യുന്നു. അവരുടെ
സ്വരങ്ങൾ വേർതിരിച്ചറിയാനും ഭരണസംവിധാനത്തിലെ പാരസ്പര്യം
മനസ്സിലാക്കാനും വ്യവഹാരാപഗ്രഥനം ഉപകരിക്കും. സംബോധനകൾ,
ഉപചാരവചനങ്ങൾ, സർവനാമങ്ങൾ തുടങ്ങിയ ഭാഷാചിഹ്നങ്ങളിൽനിന്ന്
അപഗ്രഥനം തുടങ്ങാം. പിന്നീട് ഉപപാദനത്തിലെ വിടവുകൾ നികത്തുന്ന
പൂർവധാരണകൾ, യുക്തിതന്ത്രങ്ങൾ, വിശ്വാസങ്ങൾ, പ്രത്യയശാസ്ത്രങ്ങൾ,
ജ്ഞാനമേഖലയിലെ ഹനുമാൻ ചാട്ടങ്ങൾ എന്നിവയെല്ലാം വിവേചിച്ചറിയണം.
942-ാം രേഖ ഭരണം, നീതിന്യായം, കുടുംബജീവിതം തുടങ്ങിയ വിവിധ
ജീവിതമണ്ഡലങ്ങളെ സ്പർശിക്കുന്നതാണ്. ഇവയെല്ലാം ഭരണതലത്തിലെ
പ്രതികരണങ്ങളായിട്ടാണ് രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്. ബഹുമുഖമായ
അനേകം പ്രശ്നങ്ങളുടെ ചില മുഖങ്ങൾ കണ്ടറിയുന്നു എന്ന പ്രതീതിയാണ്
വായനക്കാരനുണ്ടാകുന്നത്. ആ പരിമിതി ബോധത്തോടുകൂടി രേഖകൾ
ഉൾക്കൊള്ളാൻ വ്യവഹാരാപഗ്രഥനം പ്രയോജനപ്പെടും. [ 22 ] ഇത്തരം പഠനങ്ങൾക്കു സഹായകമാകുന്ന വിധത്തിലാണ് പദസൂചിക
തയ്യാറാക്കിയിരിക്കുന്നത്. ബന്ധസുചകപദങ്ങൾ തുടങ്ങി മറ്റു പലതരം
സംജ്ഞകൾകൂടി സൂചികയിൽ ചേർക്കണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു. സ്ഥലപരിമിതി
മൂലം അവയെല്ലാം ഒഴിവാക്കി. ചേർത്തിരിക്കുന്ന സംജ്ഞകളുടെ തന്നെ പ്രധാ
നപ്പെട്ട പ്രത്യക്ഷങ്ങൾ മാത്രമാണ് രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നത്. പൊതുവേ പറ
ഞ്ഞാൽ തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ സാധ്യതകളും വ്യാപ്തിയും (possibilities and
spread) മനസ്സിലാക്കാൻ ഉപകരിക്കുന്നതാണ് സൂചിക. വായന അവിടെനിന്നു
തുടങ്ങാം. സൂചിക തയ്യാറാക്കുന്ന ക്ലേശകരമായ ജോലിയിൽ ഉത്സാഹപൂർവ്വം
സഹകരിച്ച ജോസഫ് സ്കറിയ, അജു, നാരായണൻ, അരുൾ ജോർജ് സ്കറിയ,
ജയാ സുകുമാരൻ എന്നിവരെ നന്ദിപൂർവ്വം അനുസ്മരിക്കുന്നു. ഗവേഷണ
തല്പരർ തങ്ങളുടെ അഭിരുചിയും ആവശ്യവും പരിഗണിച്ചു പ്രത്യേക സൂചിക
കൾ തയ്യാറാക്കുന്നതോടുകൂടിയാവും തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ യഥാർത്ഥ മൂല്യം
വെളിപ്പെടുക.
ലിപിവ്യവസ്ഥ
മലയാള ലിപിവ്യവസ്ഥ ഇന്നു കാണുന്നതുപോലെ നിലവാരപ്പെട്ടത്
അച്ചടി പ്രചരിച്ചതോടെയാണ്. ബഞ്ചമിൻ ബെയിലി, ഹെർമൻ ഗുണ്ടർട്ട്, കണ്ട
ത്തിൽ വറുഗീസ് മാപ്പിള എന്നിവർ ഇക്കാര്യത്തിൽ സാരമായ പങ്കു വഹിച്ചി
ട്ടുണ്ട്. ഇവരുടെ ലിപിപരിഷ്കരണ പരിശ്രമങ്ങൾ തുടങ്ങുംമുമ്പ് എഴുതപ്പെട്ട
വയാണ് തലശ്ശേരി രേഖകൾ. അക്കാലത്തുലിപ്യങ്കനത്തിലുണ്ടായിരുന്ന വൈവി
ധ്യമാണ് ആദ്യം കണ്ണിൽപ്പെടുക. മിക്കപദങ്ങളും ഒന്നിലേറെ രൂപത്തിൽ എഴുതി
ക്കാണാം. അവ്യവസ്ഥ എന്നു തോന്നാമെങ്കിലും ഈ വൈവിധ്യത്തിനിടയിലൂടെ
അന്നത്തെ ഉച്ചാരണ ശീലങ്ങളെക്കുറിച്ചു മറ്റൊരിടത്തും കിട്ടാത്ത ചില
അറിവുകൾ നേടാം. കൈയെഴുത്തിൽ കണ്ട ലിപിപരമായ അവ്യവസ്ഥകൾ
മാറ്റമില്ലാതെ അച്ചടിയിൽ നിലനിറുത്തിയിരിക്കുന്നതിന്റെ യുക്തി ഇതാണ്.
ലിപിപരിമിതികൾ
ലിപിപരമായ അവ്യവസ്ഥകളിൽ നിന്നു വേർതിരിച്ചുകാണേണ്ടവയാണ്
ലിപിപരിമിതികൾ, എകാര ഒകാരങ്ങളുടെ ദീർഘരൂപങ്ങളും സംവൃത ഉകാരവും
രേഖപ്പെടുത്താൻ വേണ്ടുവോളം ലിപികളും ഉപലിപികളും തലശ്ശേരി രേഖകൾ
എഴുതപ്പെട്ട കാലത്തു പ്രചരിച്ചിരുന്നില്ല. ഹെതു, എറിയ, എതാൻ, മെൽകച്ചെരി,
സെവകന്മാർ തുടങ്ങിയവയിൽ ദീർഘ എകാരവും ശൊദ്യം, ഒല, ഇപ്പൊൾ,
കൊൽക്കാരൻ, പൊയി തുടങ്ങിയവയിൽ ദീർഘ ഒകാരവുമാണ് ഉച്ചാരണത്തി
ലുണ്ടായിരുന്നത്. എഴുത്ത, നെല്ല, വീട, എഴുതിയത, ഉണ്ട തുടങ്ങിയവ സംവൃ
തോകാരാന്തങ്ങളുമാണ്. എന്നാൽ അവ വേർതിരിച്ചുകാണിക്കാൻ ലിപിയു
ണ്ടായതു അച്ചടി പ്രചരിച്ചതോടെയാണ്. ഇവിടെ, അച്ചടിയിൽ, കൈയെഴുത്തിൽ
കാണുന്ന പഴയ രൂപങ്ങൾ നിലനിറുത്തിയിരിക്കുന്നു.
കടംകൊള്ളൽ, ഭാഷാമലിനീകരണം, ആഗോളവൽക്കരണം
സംസ്കൃതത്തിൽനിന്നും ഇംഗ്ലീഷിൽനിന്നും തത്ഭവരുപത്തിൽ കടം
കൊണ്ട വാക്കുകൾക്കു പലതരം രൂപങ്ങൾ രേഖകളിൽ കാണാം. കമ്പനി, [ 23 ] സുപ്രണ്ട്, കമ്മീഷണർ, ഇംഗ്ലീഷ്, ഇംഗ്ലീഷ് മാസങ്ങളുടെ പേരുകൾ തുടങ്ങിയ
വയ്ക്കു അനേകം രൂപഭേദങ്ങൾ കാണുന്നു. പ്രയത്നം, ദ്രവ്യം, മര്യാദ തുടങ്ങിയ
സംസ്കൃത പദങ്ങൾക്കുമുണ്ട് വിവിധ തത്ഭവ രൂപങ്ങൾ. സായ്പന്മാരുടെ പേരു
കൾ പലതും കണ്ടാലറിയാത്തവണ്ണം മാറിപ്പോയിരിക്കുന്നു. ഡോക്ടർ ഗുണ്ടർട്ട്
കൈയെഴുത്തിൽ അങ്ങിങ്ങു കുറിച്ചിട്ടിരിക്കുന്ന മൂലരൂപങ്ങൾ സൂചികയിൽ
ചേർത്തിട്ടുണ്ട്. എല്ലാപേരുകളുടെയും മൂലരൂപങ്ങൾ കണ്ടെത്താൻ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല.
പേരുകൾ സ്വഭാഷാ നയങ്ങളനുസരിച്ചു തത്ഭവ രൂപത്തിലാക്കാൻ സായ്പു
കാട്ടിയ തന്റേടം (അങ്ങനെയാണല്ലോ ട്രിവാൻഡം, ക്വയിലോൺ, ആലപ്പി,
കാലിക്കട്ട് തുടങ്ങിയ പട്ടണപ്പേരുകളുണ്ടായത്) അതേ തോതിൽ അന്നത്തെ
മലയാളിയും പ്രദർശിപ്പിച്ചു. അങ്ങനെ എഡ്വിൻ ഇഷ്ടിമിനും ഹാൻഡ്‌ലി
അണ്ടളിയുമായി. ബോംബെ, ബംഗാൾ തുടങ്ങിയ പേരുകളും മലയാളികൾ
തത്ഭവ രൂപത്തിലാക്കി ഉപയോഗിച്ചു. ഇവയുടെ പിന്നിലുള്ള ജനകീയ ഭാഷാ
പ്രവണതകൾ തലശ്ശേരി രേഖകളിലെ തത്ഭവരൂപങ്ങൾ മുൻനിറുത്തി പഠിക്കാ
വുന്നതാണ്. ഇന്നത്തെ നിലയിലാണെങ്കിൽ പുതിയ പേരുകൾ തത്സമരൂപ
ത്തിലോ നേരിയ മാറ്റത്തോടുകൂടിയോ ഉറപ്പിച്ചെടുക്കുന്നതു ബഹുജന
സമ്പർക്ക മാധ്യമങ്ങളാണ്. അച്ചടിയും പത്രങ്ങളും പൊതുവിദ്യാഭ്യാസവു
മില്ലാതിരുന്ന കേരളത്തിലെ തത്ഭവ രൂപീകരണ നയങ്ങൾ ജനകീയ ഭാഷാദർ
ശനം മനസ്സിലാക്കാൻ ഏറെ ഉപകരിക്കും. ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നവരുടെ മാനസി
കാഭിമുഖ്യങ്ങളിലേക്കു വെളിച്ചം വീശുന്ന ഭാഷാപരിണാമപഠനം ഇന്ന് സജീവ
വിഷയമാണ്. കടംകൊള്ളുന്ന പ്രവണതയെക്കുറിച്ചുള്ള തർക്കം പൊതുജീവി
തത്തിന്റെ വിവിധമേഖലകളിലെന്നപോലെ ഭാഷാപഠനത്തിലും തുടരുന്നു.
ഭാഷാമലിനീകരണമെന്നാണ് ചിലർ കടംകൊള്ളലിനെ വിശേഷിപ്പിക്കുക.
ഇംഗ്ലീഷിന്റെ കടംകൊള്ളൽ നയം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി, ഇതു വളർച്ചയുടെയും
“ആഗോളവൽക്കരണ'ത്തിന്റെയും അടയാളമായി മറ്റുചിലർ വ്യാഖ്യാനി
ക്കുന്നു. ചർച്ചയ്ക്ക് ചരിത്ര വെളിച്ചം പകരാൻ തലശ്ശേരി രേഖകൾ ഉപകരിക്കും.
ഭാഷാപരിണാമം ഔദ്യോഗിക ഭാഷയിലുടെ
ഭാഷാചരിത്രം പഠിക്കാനും പഠിപ്പിക്കാനും ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെടുന്നവർ പല
പ്പോഴും കാവ്യഭാഷയുടെ മാന്ത്രികവലയത്തിൽ കുടുങ്ങിപ്പോകാറുണ്ട്. കേരള
ത്തിലെ വിവിധ സർവകലാശാലകൾ ഭാഷാചരിത്രത്തിനു നിർദ്ദേശിച്ചിരിക്കുന്ന
പാഠപദ്ധതികളിലൂടെ കണ്ണോടിച്ചാൽ ഇക്കാര്യം കൂടുതൽ വ്യക്തമാകും. ക്ലാസിക്
കവിതകളിലൂടെയാണ് അവർ ഭാഷാപരിണാമം കണ്ടെത്തുന്നത്. ഭാഷയുടെ
സവിശേഷ പ്രയോഗങ്ങളിൽ ഒന്നുമാത്രമാണ് കവിതയെന്നും അതു ഒരു
ന്യൂനപക്ഷ പ്രവണതയാണെന്നും ഓർമ്മിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. കാവ്യഭാഷയ്ക്ക്
അപ്പുറത്തുള്ള വിശാല ഭാഷാഭൂമികയിലേക്ക് കടന്നു ചെല്ലാൻ മറ്റു വഴികൾ
കണ്ടെത്തേണ്ടതുണ്ട്. അത്തരമൊരു വഴിയാണ് തലശ്ശേരി രേഖകൾ തുറന്നു
തരുന്നത്. മലയാളം വെറും പെൺമലയാളമായിരുന്നെന്നും ഗൗരവമുള്ള സംഗതി
കളൊന്നും ഈ ഭാഷ ഏറ്റെടുത്തു നടത്തിയിരുന്നില്ല എന്നുമുള്ള അപകർഷ
താബോധമാണല്ലോ വേണ്ടതിലേറെ സംസ്കൃതത്തെയും ഇംഗ്ലീഷിനെയും
ആശ്രയിക്കാൻ നമ്മെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്. സംസ്കൃതത്തിന്റെയും ഇംഗ്ലീഷി
ന്റെയും സഹായം സ്വീകരിച്ചുകൊണ്ട്, എന്നാൽ മലയാളത്തനിമ വെടിയാതെ [ 24 ] തികച്ചും കാര്യക്ഷമമായ ഔദ്യോഗികഭാഷയായി മലയാളം പ്രവർത്തിക്കുന്നതു
തലശ്ശേരി രേഖകളിൽ കാണാം. കോളണീകരണത്തിന്റെ ആദ്യദശകങ്ങളിൽ
മലയാളം പ്രകടമാക്കിയ ആത്മബലം പാശ്ചാത്യീകരണത്തിന്റെ കുത്തൊഴു
ക്കിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടുപോയി. എങ്കിലും ഭാഷയുടെ വളർച്ചയിൽ തലശ്ശേരി രേഖ
കളിൽ കാണുന്ന തരത്തിലുള്ള ഔദ്യോഗിക ഭാഷ വഹിച്ച പങ്ക് വളരെ വലു
താണ്. ഇതിൽനിന്നു പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ മിഷണറി ഗദ്യത്തിലേക്കും
ആദ്യകാല പത്രഭാഷയിലേക്കും ചന്തുമേനോന്റെ ഭാഷയിലേക്കും ഏറെ അക
ലമില്ല. ഇംഗ്ലീഷിന്റെ വളർച്ചയെക്കുറിച്ചുള്ള ഡേവിഡ് ക്രിസ്റ്റലിന്റെ
നിരീക്ഷണങ്ങൾ (1995) വായിച്ചാൽ ഭാഷാപരിണാമത്തിന്റെ വഴികൾ ഊഹി
ക്കാൻ എളുപ്പമാകും. ആധുനിക ഭാഷാശാസ്ത്രത്തിന്റെയും ചരിത്രവിജ്ഞാന
ത്തിന്റെയും പിൻബലത്തോടെയാണ് ഡേവിഡ് ക്രിസ്റ്റൽ ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷാ
ചരിത്രം അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. ഒരു ഘട്ടത്തിൽ (1995:41) ക്രിസ്റ്റൽ എഴുതുന്നു.
"The importance of the Chancery is its role in fostering the
standardisation of English, in handwriting, spelling and grammatical
forms. Careful analysis of the manuscripts in the early Chancery
Proceedings has shown that the clerks imposed a great deal of order
on the wide range spellings which existed at that time, and that the
choices they made are very largely the ones which have since become
standard. The genealogy of modern standard English goes back to
Chancery, not Chaucer.'
ഇംഗ്ലീഷുഭാഷയുടെ രൂപഭാവങ്ങൾ മൊത്തത്തിൽ മാറ്റിമറിച്ചതു
നോർമൻ അധീശത്വത്തിൽ ഫ്രഞ്ചുഭാഷ നടത്തിയ കടന്നുകയറ്റങ്ങളാണ് എന്നു
കൂടി ഓർമ്മിക്കുക. വൈദേശിക സ്വാധീനവും ഭാഷാപരിണാമവും തമ്മി
ലുള്ള ബന്ധം ലിപിവ്യവസ്ഥയിലാണ് പ്രകടതരമാകുന്നത്. ഇംഗ്ലീഷിൽ ഫ്രഞ്ചു
സ്വാധീനംകൊണ്ടുണ്ടായ അവ്യവസ്ഥ ഒഴിയാബാധയായി ഇന്നും നിലനിൽ
ക്കുന്നു. തലശ്ശേരി രേഖകളിൽ കാണുന്ന അവ്യവസ്ഥകൾ, വിശിഷ്യ ലിപിതല
ത്തിലെ പൊരുത്തക്കേടുകൾ സംസ്കൃതത്തിന്റെയും ഇംഗ്ലീഷിന്റെയും
സ്വാധീനത്തിലുണ്ടായ ഭാഷാപരിണാമത്തിന്റെ ഭാഗമായി പരിശോധിക്കാ
വുന്നതാണ്. ഒരേ വാക്കുതന്നെ മധ്യകാല ഇംഗ്ലീഷിൽ പത്തോ പന്ത്രണ്ടോ
തരത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. തലശ്ശേരി രേഖകളിൽ പല വാക്കുകൾക്കും
അനേകം രൂപഭേദങ്ങളുണ്ട്.
വാമൊഴിയുടെ അഴകുള്ള ശൈലി
ഭാഷാപരമായ സവിശേഷതകൾ ഏറെ ചൂണ്ടിക്കാട്ടാനുണ്ടെങ്കിലും
വിശദപഠനത്തിന് ഇവിടെ ഉദ്യമിക്കുന്നില്ല. തലശ്ശേരി രേഖകളിലെ പതിന്നാ
ലുതരം ഭാഷാവ്യതിയാനങ്ങൾ പഴശ്ശിരേഖകളുടെ ആമുഖത്തിൽ സോദാഹ
രണം വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്. വാമൊഴിയുടെ അഴകുള്ള വൈവിധ്യപൂർണ്ണമായ
ഗദ്യശൈലിയാണ് തലശ്ശേരി രേഖകളിലുള്ളത്. പൊതുവേ ലളിതവാക്യങ്ങൾ
വാമൊഴിയിലും തലശ്ശേരിരേഖകളിലും സുലഭമാണ്. വിശേഷണങ്ങളും നിഷേ
ധരൂപങ്ങളും ഏറെയില്ല. നിലവാരപ്പെട്ട വരമൊഴിയുമായി തട്ടിച്ചു നോക്കുമ്പോൾ
രേഖകൾക്ക് അർത്ഥവ്യക്തത കുറവായിത്തോന്നാം. വാമൊഴിയുടെ അകമ്പടിക്കു [ 25 ] മുഖഭാവങ്ങൾ, ആംഗ്യം തുടങ്ങിയവയുള്ളതിനാൽ ഭാഷാരൂപത്തിന് അതിൽ
ത്തന്നെ അർത്ഥത്തികവുണ്ടാവില്ല. എല്ലാകാര്യങ്ങളും വാക്കുകൾകൊണ്ടു
കൃത്യമായി പ്രകടിപ്പിക്കുന്ന വരമൊഴിക്കുള്ള വ്യക്തത വാമൊഴിയിൽ പ്രതീക്ഷി
ക്കേണ്ടതില്ലല്ലോ. വാമൊഴിയിൽ ഏറെ ദീർഘപ്രയോഗങ്ങളും സമസ്തപദങ്ങളും
പ്രത്യക്ഷപ്പെടാറില്ല. വാക്യത്തിലെ പദക്രമത്തിന്റെ ചിട്ടകൾ കർക്കശമായി
പാലിക്കുന്നതു വരമൊഴിയാണ്. വാക്യനിയമങ്ങളിൽക്കാണുന്ന അയവുള്ള നയം
വാക്യ വൈവിധ്യം സൃഷ്ടിക്കുന്നു. വാമൊഴിയോടടുപ്പമുള്ള ഗദ്യശൈലിയിൽ
കർമ്മണി പ്രയോഗങ്ങൾ വിരളമാണ്. വാക്യത്തിനുള്ളിലും വാക്യങ്ങൾക്കി
ടയിലും നിരവധി നികത്തുമൊഴികൾ (fillers) കടന്നുകൂടിയിട്ടുണ്ട്. വാമൊഴി
യുടെ സ്വഭാവമാണിത്. വക്താവിന്റെ ചിന്താധാരയുമായി ബന്ധപ്പെടാൻ ഉപക
രിക്കുമെങ്കിലും ഇത്തരം നികത്തുമൊഴികൾ ശൈലീവൈകല്യങ്ങളായേ വരമൊ
ഴിയിൽ പരിഗണിക്കപ്പെടൂ. രഹസ്യത്തിനു ചെല്ലുക, ഇണക്കം വരുത്തുക, പാടു
മുട്ടായിവരുക തുടങ്ങിയ ശൈലികൾ ഇന്നു കരടുകളായിത്തോന്നാമെങ്കിലും
അന്നു നാട്ടുഭാഷയുടെ മുനകളായിരുന്നിരിക്കണം.
കൊളോണിയൽ ചരിത്രശൈലി
തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ ചരിത്രമൂല്യത്തെക്കുറിച്ചു ചില കാര്യങ്ങൾ
ദിങ്മാത്രമായി സൂചിപ്പിക്കാം. ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ചു പുതിയധാരണകൾ നൽകിയ
പാശ്ചാത്യ വീക്ഷണത്തിന്റെ തുടക്കമാണ് ഇവിടെ കാണുന്നത്. അതിനുമുമ്പ്
കേരളോൽപത്തികളായിരുന്നു വർത്തമാനകാലത്തെ സാധൂകരിക്കാൻ
ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന പ്രധാനപ്പെട്ട ഭൂതകാല വിവരണങ്ങൾ. ഓരോ രാജവംശവും
സ്വന്തം കേരളോൽപത്തികൾ ചമയ്ക്കാൻ നിർബന്ധിതമായതു ഈ പശ്ചാത്ത
ലത്തിലാണ്. വർത്തമാനകാലത്തെ വ്യവസ്ഥയുടെ ഭാഷ്യമായി അവതരിച്ച്
അധികാരശ്രേണി ഉറപ്പിച്ചുകൊടുത്ത കേരളോൽപത്തികളുടെ സ്ഥാനത്തു
വെള്ളക്കാരായ ഭരണാധികാരികൾ പുതിയ രേഖാസമുച്ചയങ്ങൾ സംവിധാനം
ചെയ്തു. സംസ്കൃതഭാഷയിലെ രേഖകളിലായിരുന്നു ആദ്യം ശ്രദ്ധിച്ചതെങ്കിലും
പിന്നീട് അന്വേഷണം ജനങ്ങളിലേക്കു നീങ്ങി. അവരിൽനിന്നു ലഭിച്ച അറിവു
കളാണ് തലശ്ശേരി രേഖകളിലുള്ളത്. ഭരണകർത്താക്കളായ വെള്ളക്കാർ ഇടപെട്ട
മധ്യവർത്തികളായ രാജാക്കന്മാർ, പ്രമാണികൾ, സാധാരണക്കാരായ കർഷകർ,
വർത്തകർ, ഭരണകൂടത്തിന്റെ നിർവാഹകരായ ദൊറോഗമാർ, പാർവത്യക്കാർ
തുടങ്ങിയവരിൽനിന്നു ശേഖരിച്ച വിവരങ്ങൾ ഇവിടെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു. കൃത്യ
മായ വിവരങ്ങളിലായിരുന്നു അവർക്കു ശ്രദ്ധ. കാലം, ദേശം, അളവ്, എണ്ണം
എന്നിവയെല്ലാം കൃത്യമായി രേഖപ്പെടുത്തണമെന്നു വെള്ളക്കാർ ശഠിച്ചിരുന്നു.
നികുതിപിരിവായിരുന്നു തുടക്കത്തിൽ കമ്പനി നിയോഗിച്ച കളക്ടറന്മാരുടെ
മുഖ്യചുമതല. അതിനാൽ നികുതിക്കാര്യങ്ങൾക്ക് ഏറെ പ്രാധാന്യം തലശ്ശേരി
രേഖകളിലുണ്ട്. വിശദമായ അന്വേഷണം, നേരിട്ടുള്ള വിലയിരുത്തൽ,
പരിശോധന, പുനഃപരിശോധന എന്നിവയിലൂടെ എല്ലാം തിട്ടപ്പെടുത്താം എന്ന
നയമാണ് രേഖകളിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്നത്.
കണക്കുകൾ
പലതരം കണക്കുകൾ തലശ്ശേരി രേഖകളിലുണ്ട്. ആണ്ടുമാസത്തീ [ 26 ] യതിക്കണക്കു തന്നെ പരമപ്രധാനം. മിക്ക കത്തുകളിലും കൊല്ലവർഷത്തിലും
ഇംഗ്ലീഷ് വർഷത്തിലും തീയതികൾ നൽകിയിരിക്കുന്നതു താരതമ്യപ്പെടുത്തി
നോക്കാവുന്നതാണ്. ചില കത്തുകളിൽ ശകവർഷവുമുണ്ട്. ചില്ലറ പൊരുത്ത
ക്കേടുകൾ അങ്ങിങ്ങു കാണുന്നതു പകർപ്പെടുത്തപ്പോഴുണ്ടായ പിഴകളായി
രിക്കാം. കന്നിമാസത്തിലാണ് മലയാളം ആണ്ടുപിറപ്പ് എന്നതു ശ്രദ്ധിക്കുമല്ലോ.
അതായിരുന്നു മലബാർ പാരമ്പര്യം. നികുതി, കപ്പം, കടം എന്നിവയുടെ വിശദ
മായ കണക്കുകൾ രേഖയിലുണ്ട്. അവയിലും അങ്ങിങ്ങു പൊരുത്തക്കേടുകൾ
കാണാം. 1275-ാം നമ്പരായി നൽകിയിരിക്കുന്ന കത്തിലാണ് ഏറ്റവും കൂടുതൽ
കണക്കുകളുള്ളത്. ഇതിൽ ചില കണക്കുകൂട്ടലുകൾ പിഴച്ചിട്ടുണ്ടെന്നു
തോന്നുന്നു. എന്നാൽ ഇത്തരം ചെറിയ പിഴകൾ രേഖകളുടെ ചരിത്രമൂല്യത്തെ
ബാധിക്കാനിടയില്ല.
കാഴ്ചപ്പാടുകൾ
ഭാരതത്തിലെ ഭരണാധികാരികളെല്ലാം അഴിമതിക്കാരാണ് എന്ന
മുൻവിധിയോടെയാണ് പല കോളണിവാഴ്ചക്കാരുടെയും ഇടപെടൽ. 1780–
1820 ഘട്ടത്തിൽ നിയമവാഴ്ച ഉറപ്പാക്കാൻ ഇംഗ്ലീഷുകാർ നടത്തിയ ശ്രമങ്ങ
ളിലെല്ലാം മേല്പറഞ്ഞ മുൻവിധിയുടെ കരിനിഴൽ കാണാം. നീതിബോധവും
നിയമവാഴ്ചയും ഇന്ത്യൻ സാഹചര്യങ്ങൾക്ക് ഇണങ്ങുംവിധം വെട്ടിച്ചു
രുക്കണമെന്നു പല ബ്രിട്ടീഷ് ഉദ്യോഗസ്ഥന്മാരും അക്കാലത്തു വാദിച്ചിരുന്നു.
മറിച്ച്, നീതിബോധത്തിനു പോറലുണ്ടാക്കുന്നതൊന്നും സംഭവിക്കരുതെന്നു
മറ്റുചിലർ നിർബന്ധം കാട്ടി. നികുതി, കപ്പം തുടങ്ങിയവ ഏർപ്പെടുത്തുകയും
പിരിച്ചെടുക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഘട്ടങ്ങളിൽ ഈ വൈരുധ്യം പ്രകടമായിക്കാണാം.
പഴശ്ശികോവിലകത്തു നിന്നു കൊള്ളയടിച്ച മുതൽ വീണ്ടെടുത്തു കൊടുക്കു
ന്നതിനെക്കുറിച്ചു നടക്കുന്ന വിവാദവും അതിൽ ഇടപെട്ടു ബ്രിട്ടീഷുകാർ
നൽകുന്ന തീർപ്പുകളും വേർതിരിച്ചെടുത്തു പഠിച്ചാൽ കോളണി ഭരണത്തിന്റെ
തലപ്പത്തുണ്ടായിരുന്ന ഈ വൈരുധ്യാത്മകത (dialectics) കൂടുതൽ വ്യക്ത
മാകും. തോമസ് മെറ്റ്കാൾഫ്, കേംബ്രിഡ്ജ് ഇന്ത്യാചരിത്രത്തിൽ (1995:26-27)
ഇക്കാര്യം വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്.
ഗ്രന്ഥക്കെട്ടുകളിലെ പാരമ്പര്യം
കോളണി വാഴ്ചയുടെ തുടക്കത്തിൽ ഇംഗ്ലീഷുകാർ നാട്ടുവഴക്കങ്ങൾ
മനസ്സിലാക്കാൻ ഉത്സാഹിച്ചിരുന്നു. അവർക്കു വേണ്ടിയിരുന്നതു രേഖകളാണ്.
വില്യം ജോൺസിനെപ്പോലുള്ള പൗരസ്ത്യ വിജ്ഞാനികൾക്ക് പ്രചോദനമായതു
കോളണി വാഴ്ചക്കാരുടെ ഇത്തരം അടിയന്തിരാവശ്യങ്ങളാണ്. ഭരണം,
നിയമനിർമ്മാണം, നീതി നിർവഹണം എന്നിവ സംബന്ധിച്ചു. ഇംഗ്ലണ്ടിലുണ്ടാ
യിരുന്ന സാമാന്യ ധാരണകൾക്കു സമാന്തരങ്ങൾ തേടി ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ട വില്യം
ജോൺസാണ് ഇൻഡോയൂറോപ്യൻ ഭാഷാഗോത്ര സങ്കല്പം വികസി
പ്പിച്ചെടുത്തത്. പിൽക്കാലത്തു മലബാറിൽ ലോഗൻ നടത്തിയ പഠനങ്ങൾ ഇന്നും
വിലപ്പെട്ട വിജ്ഞാനമാണല്ലോ. ബ്രാഹ്മണരെയും മൗലവിമാരെയും
ആശ്രയിച്ചാണ് ആദ്യകാലത്തു ബ്രിട്ടീഷുകാർ നാട്ടുവഴക്കങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി
യിരുന്നതും വ്യാഖ്യാനിച്ചിരുന്നതും. പിന്നീട് വില്യം ജോൺസിനെപ്പോലുള്ളവർ [ 27 ] സംസ്കൃതഭാഷ വശമാക്കി ഗ്രന്ഥക്കെട്ടുകളിൽനിന്നു ഭാരതീയ നിയമ
വ്യവസ്ഥകൾ കണ്ടെത്തി പുനരവതരിപ്പിച്ചു (1798). മനുസ്മൃതി, വ്യവഹാരമാല
തുടങ്ങിയവ കോളണി വാഴ്ചക്കാരുടെ ദൃഷ്ടിയിൽ പ്രമാണഗ്രന്ഥങ്ങളായി
ത്തീർന്നത് ഈ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്. ഇത്തരം ഗ്രന്ഥങ്ങൾ കൈകാര്യം
ചെയ്തിരുന്ന ബ്രാഹ്മണർക്ക്, പാശ്ചാത്യ ക്രൈസ്തവ സമൂഹത്തിൽ പുരോഹി
തർക്കുള്ള പദവി ഇവിടെ കോളണിവാഴ്ചക്കാർ കല്പിച്ചു കൊടുക്കുകയും
ചെയ്തു. ബ്രാഹ്മണ വ്യവസ്ഥകൾ പാശ്ചാത്യ ക്രൈസ്തവസഭാനിയമങ്ങൾ
പോലെ, അടിസ്ഥാന മാർഗ്ഗരേഖകളായി ഉയർന്നു. പതിനെട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിൽ
നിന്നു പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടിലേക്കു കടക്കുന്ന ഘട്ടത്തിലുണ്ടായ ഇത്തരം
മാറ്റങ്ങൾ കൊളോണിയൽ അധികാരികൾ സ്വീകരിച്ചുറപ്പിച്ച കാഴ്ചപ്പാടിൽ
ഇന്ത്യയിലെ ഇടത്തരക്കാർകൂടി വ്യാഖ്യാനിച്ചതോടുകൂടി ഭാരതീയരുടെ
ആത്മദർശനത്തിൽതന്നെ മാറ്റമുണ്ടായി. ലിഖിത നിയമമാണ് പ്രധാനം; അതു
കൈവശമുള്ളവനാണ് ജ്ഞാനി എന്ന ധാരണ പരന്നു. ബ്രാഹ്മണരെ സർവ
ജ്ഞാനികളായി ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നതിൽ കോളണിവാഴ്ചയ്ക്കുള്ള പങ്കു
വിശദപഠനം അർഹിക്കുന്നു.
ഭാരമായിത്തീരുന്ന ഓറിയന്റലിസം
കേരളത്തിലെ പരമ്പരാഗത ക്രൈസ്തവ സമൂഹമായ നസ്രാണികൾ
പാശ്ചാത്യ സമ്പർക്കമുണ്ടായ പതിനാറാംനൂറ്റാണ്ടുമുതൽ ഇത്തരമൊരു കുടു
ക്കിൽ അകപ്പെട്ടിരുന്ന കാര്യം ഇവിടെ ഓർമ്മിക്കാവുന്നതാണ്. കടൽകട
ന്നെത്തിയ പോർത്തുഗീസുകാർക്ക് ഇവിടത്തെ ക്രൈസ്തവസമൂഹത്തെക്കുറിച്ചു
ണ്ടായിരുന്ന മുഖ്യപരാതി അവർക്കു വ്യക്തമായ ചട്ടങ്ങളും നിയമങ്ങളും നിർവച
നങ്ങളും ഇല്ല എന്നതായിരുന്നു. ആ പോരായ്മ പരിഹരിക്കാനാണ് 1599ലെ
ഉദയംപേരൂർ സൂനഹദോസ് സംഘടിപ്പിച്ചത്. അന്നുമുതൽ നിയമാവലികൾ
കൊണ്ട് ക്രൈസ്തവസമൂഹത്തെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കുന്ന സേവനത്തിലാണ്
പാശ്ചാത്യർ. പാശ്ചാത്യീകരണത്തിന്റെ ഈ ലഘുമാതൃകയോടു പൊരു
ത്തപ്പെടുന്നതാണ് മലബാറിലെ ബ്യഹത്‌മാതൃക. രേഖകളിലൂടെ അധികാര
ത്തിന്റെ പടവുകൾ ഉയരുന്നതു തലശ്ശേരി രേഖകളിൽ കാണാം. കത്തുകളും
കരാർന്നാമവും ചമയ്ക്കുന്നതിൽ അതിവിദഗ്ദ്ധനായിരുന്ന കുറുമ്പ്രനാട്ടു
വീരവർമ്മ കോളണിവാഴ്ചക്കാരിൽ ചെലുത്തിയ അമിത സ്വാധീനത്തിന്റെ
കഥ വേർതിരിച്ചെടുത്തു പഠിക്കാവുന്നതാണ്. തന്നിഷ്ടത്തിനും സേച്ഛാ
ധികാരത്തിനും രേഖകൾ ഉപയോഗിക്കുന്നതിലായിരുന്നു നാടുവാഴികൾക്കു
ശ്രദ്ധ. ചരിത്രരേഖകൾ സാമൂഹിക ബലാൽക്കാരത്തിന് ഉപയോഗിക്കുന്നതിന്റെ
മാതൃകകളാണ് ഉദയമ്പേരൂർ സൂനഹദോസിന്റെ കാനോനകളും തലശ്ശേരി രേ
ഖകളും. രണ്ടിടത്തും, എഡ്വേർഡ് സൈദ് സൂചിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിലുള്ള
ഓറിയന്റലിസം ജനങ്ങളുടെമേൽ ഭാരപ്പെടുന്നു. ചരിത്രത്തിൽ നഷ്ടപ്പെട്ടു
പോയ രാജ്യവും ജനതയുമായിട്ടാണ് ഇവിടെ ഭാരതത്തെ പരിഗണിക്കുന്നതെന്ന
കാര്യം ശ്രദ്ധിക്കുക. [ 28 ] പോസ്റ്റുമോഡേൺ ചരിത്രദർശനം
തലശ്ശേരി രേഖകളിൽ നിന്നു അക്കാലത്തു സംഭവിച്ചതു വസ്തുനിഷ്ഠ
മായി കണ്ടെത്താം എന്ന സരളധാരണ അപകടകരമാണ്. ഭൂതകാലം, ഉടഞ്ഞു
ചിതറിപ്പോയ പളുങ്കുപാത്രംപോലെയാണ്. അതിന്റെ കഷണങ്ങൾ തപ്പി
പ്പെറുക്കിയെടുത്തു പൊരുത്തപ്പെടുത്തി പൂർവരൂപം പുനഃസ്ഥാപിക്കാൻ കഴി
ഞ്ഞേക്കും. എന്നാൽ അതു ഒരു സാധ്യത (possibility) മാത്രമാണ്. കയ്യിൽക്കിട്ടിയ
ചില്ലുകൾ ഉപയോഗിച്ചു ഭാവനാശാലികൾക്കു പലതരം രൂപങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കാം.
കയ്യിൽക്കിട്ടിയ ചില്ലുകൾപോലെതന്നെ സുപ്രധാനമാണ് അവ പുനഃസംവിധാനം
ചെയ്യുന്ന ഭാവന. കുറെക്കൂടി ലളിതമായി പറഞ്ഞാൽ ലഭ്യമായ രേഖകളിലേക്ക്
'ഊഹം' പ്രസരിപ്പിച്ചാണ് ചരിത്ര സൃഷ്ടി നടത്തുന്നത്. ഊഹമാകട്ടെ സ്വാർത്ഥം,
പൂർവധാരണകൾ, അധികാരമോഹം, പ്രത്യയശാസ്ത്രം എന്നിങ്ങനെ വിവിധ
സമ്മർദ്ദങ്ങൾക്ക് എളുപ്പത്തിൽ വിധേയമാകുന്നതുമാണ്. പാശ്ചാത്യ
മാതൃകയിലുള്ള രേഖാനിഷ്ഠമായ ചരിത്രത്തെ വേദപ്രമാണംപോലെ കരുതു
ന്നത് അപകടകരമാണ്. ഓരോ രേഖയും ബഹുമുഖരൂപിയാണ്. സ്വാഭിപ്രായ
ത്തിന്റെ പുളിപ്പിൽനിന്നൊഴിഞ്ഞുനിൽക്കാൻ മൂലരേഖകൾ പുനർവായ
നയ്ക്കു വിധേയമാക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അപ്പോൾ തുറന്നു കിട്ടുന്ന സന്ദി
ഗ്ദ്ധതകളിലൂടെ മനസ്സുപായിച്ചു വ്യാഖ്യാനിച്ചെടുക്കുന്ന ചരിത്രജ്ഞാനമാണ്
വിലപ്പെട്ടത്. ബുദ്ധിവിസ്താരം (spatialization of reason) എന്ന് ഇതിനെ വിളിക്കാം.
ചരിത്രദർശനത്തിലുണ്ടായ ഈ ചുവടുമാറ്റം പൊതുവേ ജ്ഞാനശാസ്ത്രത്തി
ലുണ്ടായ വമ്പിച്ചമാറ്റങ്ങളുടെ ഭാഗമായി മനസ്സിലാക്കണം. ഓരോ പ്രതിഭാസവും
പല തരത്തിൽ വ്യാഖ്യാനിക്കാൻ കഴിയുമെന്നും വ്യാഖ്യാതാവിന്റെ
പശ്ചാത്തലം, പ്രത്യയശാസ്ത്രം എന്നിവയെല്ലാം വ്യാഖ്യാനത്തിനു നിറം പകരു
മെന്നും ഇന്നു വ്യക്തമായിരിക്കുന്നു. വ്യാഖ്യാനങ്ങളുടെ വൈവിധ്യവും രേഖകളുടെ
ബഹുമുഖതയും അലങ്കോലമല്ലേ സൃഷ്ടിക്കുക? ഏകശിലാരൂപവും
അധികാരപരവുമായ വിജ്ഞാനസങ്കല്പനങ്ങൾക്ക് അടിമപ്പെട്ടതു കൊണ്ട്
നമ്മുടെ മനസ്സിൽ ഉയരുന്ന ചോദ്യമാണിത്. സന്ദേഹമാണ് ജ്ഞാനത്തിന്റെ
തുടക്കം. ജ്ഞാനിയെ ചോദ്യം ചെയ്തു തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് വിവേകം ഉദിക്കുന്നത്
എന്നൊരു പഴഞ്ചൊല്ലു ജർമ്മൻഭാഷയിലുണ്ട്. മാർക്സ്, ഫ്രോയിഡ്, നീച്ചേ
തുടങ്ങിയവരെ മഹാസന്ദേഹികൾ എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കാറുണ്ടല്ലോ. ഇവരുടെ
ഗണത്തിൽ അടുത്തകാലത്തു സ്ഥാനം പിടിച്ച മിഷൽ ഫുക്കോ (1926-1984)
യാണ് ചരിത്രപഠനത്തിൽ സന്ദേഹത്തിന്റെയും ബുദ്ധിവിസ്കാരത്തിന്റെയും
പ്രാധാന്യം ചൂണ്ടിക്കാട്ടിയത്. പോസ്റ്റ്മോഡേൺ ചരിത്രദർശനത്തിന്റെ
വക്താവാണ് ഫുക്കോ. ചരിത്രത്തെ കാലത്തിലൂടെ പിന്നോട്ടുള്ള നോട്ടമായി
പരിഗണിക്കാൻ ഫുക്കോ വിസമ്മതിക്കുന്നു. ചരിത്രത്തെ സംഭവപരമ്പരമായി
പരിമിതപ്പെടുത്താൻ അദ്ദേഹം തയ്യാറല്ല. ഓരോ സംഭവത്തിന്റെയും
ബഹ്വർത്ഥസാധ്യതകളിലേക്കു ബുദ്ധി വിടർത്താനാണ് (Spatialization of rea
son) പോസ്റ്റ് മോഡേൺ ചരിത്രത്തിന്റെ ശ്രമം. ഇത്തരം പഠനത്തിൽ
പ്രശ്നങ്ങൾ മുൻനിറുത്തിയുള്ള അന്വേഷണത്തിനാണ് (problematization)
കൂടുതൽ പ്രസക്തി. അപ്പോൾ പഠനം വർത്തമാനകാലത്തിൽനിന്ന്
ഒളിച്ചോടിപ്പോകുന്നുമില്ല.
Foucault has no intention of grasping the event-fact "as it
actually occurred." Rather, he writes a "history of the present" that, in
effect, seeks to diagnose and suggest alternative avenues of behav
iour, or at least their possibility" (Gutting 1994:44)
തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ പഠനത്തിൽ ഫുക്കോയുടെ ചരിത്രദർശനം [ 29 ] ഫലപ്രദമായി ഉപയോഗിക്കാം എന്നുതോന്നിയതുകൊണ്ടാണ് ഇത്രയും കാര്യ
ങ്ങൾ വിസ്തരിച്ചത്. സംഭവങ്ങളുടെ നിജസ്ഥിതി തിട്ടപ്പെടുത്താനുള്ള
ഉപാദാനശേഖരമെന്നതിനെക്കാൾ ഓരോരോ സംഭവങ്ങളുടെ ബഹുമുഖഭാ
വങ്ങൾ കാട്ടിത്തരുന്ന ഉപാദാനങ്ങൾ എന്ന നിലയിൽ തലശ്ശേരി രേഖകൾ
പഠിക്കാവുന്നതാണ്. ഒരേ സംഭവത്തെക്കുറിച്ചു ഭിന്നവ്യക്തികൾക്കുള്ള പ്രതി
കരണങ്ങളും വ്യാഖ്യാനങ്ങളും രേഖകളിലുണ്ട്. അവയെല്ലാം ചേർന്നാലും
നിജസ്ഥിതി പൂർണമായി വെളിപ്പെടുന്നു എന്നു പറയാനാവില്ല. ഇന്നത്തെ
സാധാരണ ചരിത്രഗവേഷകന് ഇത്തരമൊരന്വേഷണത്തിൽ താല്പര്യമെടു
ക്കാൻ ത്രാണിയുണ്ടാവില്ല. എന്നാൽ സാഹിത്യകാരന്മാർക്കും സാമൂഹ്യ ശാസ്ത്ര
ജ്ഞർക്കും ഫുക്കോയുടെ ദർശനത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ നടത്തുന്ന പോസ്റ്റ്
മോഡേൺ ചരിത്രാന്വേഷണത്തിൽ കൗതുകമുണ്ടാകാം.
സാമ്പത്തിക ബന്ധങ്ങൾ ഇന്നലെ, ഇന്ന്
തലശ്ശേരി രേഖകളിൽ പ്രത്യേകമെടുത്തു പഠിക്കാവുന്ന ഒരു പ്രശ്നം
സാമ്പത്തിക ബന്ധങ്ങളാണ്. വിവിധതരം കരാറുകളിലുടെ ആരംഭിച്ച സാമ്പ
ത്തിക വ്യവഹാരങ്ങൾ എങ്ങനെ പരിണമിച്ചു എന്നു തലശ്ശേരി രേഖകളിൽ
നിന്നു മനസ്സിലാക്കാം. കൊളോണിയൽ സാമ്പത്തിക വ്യവഹാരത്തിലെ പരി
വർത്തനങ്ങളും ആദേശങ്ങളും (transformations and displacements)
വിശദീകരിക്കുന്ന രേഖകൾ വർത്തമാനകാലത്തിലേക്കു വെളിച്ചം വീശുന്നു.
ഇന്നലെ അതിഥി അധികാരിയായതും കൂട്ടുകച്ചവടക്കാർ മേലാളരായതും
അധികാരശൃംഖല കീഴ്മേൽ മറിഞ്ഞതും ഉപപാദിക്കുമ്പോൾ അന്വേഷണം
ഇന്നിൽ എത്തിച്ചേരും. ആഗോളവത്കരണത്തിന്റെ ഭാഗമായി ഇന്ത്യയിൽ
ശക്തിപ്പെടുന്ന നവീനസാമ്പത്തികവ്യവഹാരം ചരിത്രാനുഭവത്തിന്റെ
അനുബന്ധമായി മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ടോ? സുപ്രധാനമായ ഈ വിഷയ
ത്തിലേക്കു പ്രശ്നവൽക്കരണത്തി (problematization)ന്റെ വഴിയിലൂടെ
കടന്നുചെല്ലാൻ വായനക്കാരനെ സഹായിക്കുന്നതാണ് ഇൻഡോ ജർമ്മൻ
സാമ്പത്തിക ബന്ധത്തെക്കുറിച്ചു പ്രഫസർ മിഖായേൽ ഫൊൺ ഹോഫ് എഴു
തിയിരിക്കുന്ന പ്രബന്ധം. ട്യൂബിങ്ങൻ ഗ്രന്ഥപരമ്പരയിലെ (TULMMS) രണ്ടാം
വാല്യമായ പഴശ്ശിരേഖകളിൽ പ്രഫ. ഹെൻറിക്സ് ഫൊൺ സ്റ്റീറ്റൺക്രോണിന്റേ
തായി ചേർത്തിരിക്കുന്ന ലേഖനംകൂടി ഇതോടു ചേർത്തുവായിക്കാവുന്നതാണ്.
ചരിത്രദർശനത്തിലൊന്നും താല്പര്യമില്ലാത്തവർക്ക് ഇൻഡോ ജർമ്മൻ
സാമ്പത്തിക സഹകരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിജ്ഞേയ പഠനമായി ഹോഫിന്റെ
ലേഖനം പരിഗണിക്കാം. രാജ്യാന്തര സാമ്പത്തിക ബന്ധങ്ങളെക്കുറിച്ചു പടി
ഞ്ഞാറു നടക്കുന്ന ചർച്ചകളുടെ ഒരു മാതൃക എന്ന നിലയിൽ ഇതു വിലയിരു
ത്തണം. ഇൻഡോ ജർമ്മൻ അക്കാദമിക സഹകരണത്തിന്റെ സൃഷ്ടിയായ
ട്യൂബിങ്ങൻ യൂണിവേഴ്സിറ്റി ഗ്രന്ഥപരമ്പരയിൽ (TULMMS) തലശ്ശേരി രേഖക
ളോടൊപ്പം ഡോ. മിഖായേൽ ഹോഫിന്റെയും ഇന്ത്യൻ കോൺസൽ ജനറൽ
ഹെൽമുട് നൺസിന്റെയും ലേഖനങ്ങൾ പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്നതിൽ
സന്തോഷമുണ്ട്. അവ മേൽവിവരിച്ച പോസ്റ്റു മോഡേൺ ചരിത്ര ദർശനത്തിൽ
തലശ്ശേരി രേഖകളുടെ ചർച്ചയും പൂരണവുമായി മുന്നോട്ടുപോകാൻ വായന
ക്കാരനെ പ്രചോദിപ്പിക്കും. [ 30 ] ഗ്രന്ഥസൂചി
| Brown, Gillian and Yule, Geoerge | 1989 | Discourse Analysis, Cambridge Uni versity Press. |
| Crystal, David | 1995 | The Cambridge Encyclopaedia of the English language, Cambridge University Press |
| 1992 | The Cambridge Encyclopaedia of Language, Cambridge University Press | |
| Gutting, Gary | 1994 | The Cambridge Companion to Fou cault, Cambridge University Press |
| Kurup, K K N | 1985 | History of the Tellicherry Factory (1683-1794) Sandhya Publications, Calicut University po |
| Metcalf, Thomas R | 1995 | Ideologies of the Raj, Cambridge University Press |
| Said, Edward W. | 1995 | Orientalism, Penguin Books, Lon don |
| Zacharia, Scaria | 1994 | Decrees of the Synod of Diamper, Indian Institute of Christian Studies, Edamattam, Palai, Kerala |
| ഫ്രൻസ്, ആൽബ്രഷ്ട് സക്കറിയ, സ്കറിയ |
1991 | ഡോ ഹെർമൻ ഗുണ്ടർട്ട് HGS Vol 3.3, ഡി.സി ബുക്സ്, കോട്ടയം. |
| സക്കറിയ, സ്കറിയ | 1994 | ഉദയമ്പേരൂർ സുനഹദോസിന്റെ കാനോനകൾ, ഭാരതക്രൈസ്തവ |
| 1989 | ചർച്ചയും പുരണവും (ഡോ. പി.ജെ. തോമസിന്റെ മലയാള സാഹിത്യവും ക്രിസ്ത്യാനികളും എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ അനു ബന്ധം), ഡി സി ബുക്സ്, കോട്ടയം. | |
| 1994 | പഴശ്ശിരേഖകൾ TULMMS Vol 2 ഡി. സി. ബുക്സ്, കോട്ടയം. |
Dr Hermann Gundert Conference
Reminiscences, Prospects and Thanks
Helmut Nanz*
The Tuebingen University Library Malayalam Manuscripts Series
(TULMMS) is a linguistic series and it may sound strange that I, being
a businessman, should write this preface. Yet, being the Consul General
of the Republic of India in Stuttgart, I gladly accept to do so. Unexpect
edly I got assistance from Dr Michael von Hauff, Professor of the
Institute for Economics and Economic Policy, University of
Kaiserslautern, who was ready to contribute within TULMMS. He is
deeply involved in scrutinizing the economic relations between both
countries, India and Germany. Along with Dr Martin Buescher, Prof
essor of the Institute for Business Ethics, University of St Gallen,
Switzerland, Michael von Hauffalso stresses the point that the ethic view
of commercial involvement must be developed and strengthened. This
will give new prospects for the future. I am sure that this complex and
holistic view also meets with the aims Gundert was striving for. For
Gundert, besides all his linguistic concern, was very conscious of
economic matters, tracing them in the time of the old Kerala kingdoms
as well as in his time. If he had not been a good economist he could not
have established the Basel Mission in Malabarand, lateron, successfully
run a publishing house in Calw, the Calwer Verlagsverein, for more than
thirty years.
My introduction consists of three parts: First, the Reminiscences of
Dr Hermann Gundert Conference, second, Prospects, taking into ac
count Prof. Dr. Michael von Hauffos article Indo-German Economic
Cooperation. Some Basic Aspects, the main contribution to this volume [ 32 ] from the German side, and third, words of Thanks towards the main
persons and institutions involved in Dr Hermann Gundert Conference
at Stuttgart in 1993.
Reminiscences
In 1986 the idea to conduct a Dr Hermann Gundert Conference in
commemoration of Gundert's death centenary came up. At that time
nobody thought it possible that it would conclude so fruitfully. The basis
of all the activities and publications was Hermann Gundert's diary. It was
found in the Steinhaus in Calw (southwest of Germany) and published in
three volumes: Hermann Gundert, Tagebuch aus Malabar 1837-1859
(Diary from Malabar), Stuttgart 1983; Hermann Gundert, Schriften und
Berichte aus Malabar (Writings and Reports from Malabar), Stuttgart
1983; Hermann Gundert, Calwer Tagebuch 1859-1893 (Diary of the
Calw Time), Stuttgart 1986; all of them edited by Albrecht Frenz. The
three volumes were exhibited at the Third World Malayalam Conference
in Berlin in 1986. There a delegate from Kerala, Professor Dr Scaria
Zacharia, now professor at the newly established Sree Sankaracharya
University, found out that Gundert had presented his Malayalam manu
scripts to the University Library of Tuebingen in 1885. When the
conference in Berlin was over he went to Tuebingen along with Albrecht
Frenz. Within three days Scaria Zacharia was able to trace Gundert’s
Malayalam collection and started to catalogize about fifty palm leaf
manuscripts and other manuscripts, mainly written or used by Gundert.
The most important among them were Gundert's first handwritten
Malayalam Grammar of 1839 and all the supplements leading to his
Grammar of 1868, further notebooks and the preliminary work for his
A Malayalam and English Dictionary. The rediscovery of the manu
scripts, among them the Payyannur Pattu and the Tellicherry Records,
was gladly received by the Malayalam media.
After long discussions it was decided to organize a Dr Hermann
Gundert Conference in Stuttgart in 1993, the centenary of Dr Hermann
Gundert's death in Calw. From the very beginning it was clear that it
would be worthwhile to take the financial risk of carrying out the
conference. Many meetings in Kerala and Germany became necessary
for planning the details of the manifold activities: the conference itself,
the exhibition, the First Conference Seminar on Dravidian Studies, the
publication of the Hermann Gundert Series (HGS) consisting of five
volumes of Gundert's main Malayalam works plus his biography in
Malayalam, further in German: Hermann Gundert, Quellen zu seinem [ 33 ] Leben und Werk (Sources concerning Gundert’s Life and Work), Ulm
1991, and in English: Dr Hermann Gundert and Malayalam Language,
Changanassery 1993.
Before the conference took place a Catalogue cum Souvenir was
released at GENO-Haus Suttgart, the headquarters of the Cooperative
Bank of Wuerttemberg (Genossenschaftsbank, resp. Raiffeisenbank). In
this book, Hermann Gundert: Bruecke zwischen Indien und Europa
(Bridge between India and Europe), the authors, among them about fifty
from Kerala, present their views on Gundert and his work and also on
many features of Kerala so far unknown to Germans. Thanks to the good
cooperation of Germans and Keralites such a comprehensive volume
could be presented to the German people.
More than thirty guests from India, mainly from Kerala, came to
attend the conference. They were all invited by the Zentralstelle fuer
politische Bildung (Department of Political Education, represented by
Mr K. Pflug) and the Academy of Calw (Mr H. Nagel) to stay in this
Academy for some days and to visit several places of importance for
Gundert: the cloister of Maulbronn where Gundert had studied for four
years, Tuebingen University where Gundert had also studied for four
years and the Tuebingen University Library where the participants could
see many of the old Malayalam manuscripts mentioned above, carefully
exhibited by Dr G. Baumann and Dr (Mrs.) G.Zeller. The group was also
received by the Lord Mayor of Calw, Dr H. Karl.
The conference week started with the First Conference-Seminar
on Dravidian Studies hosted by the Cooperative Bank in GENO-Haus,
Stuttgart. This seminar was presided by Professor Dr D. Kapp of Cologne
University and lasted for two days. GENO-Haus also generously placed
the Exhibition on Gundert's Life and Work (arranged by M. von Jacobs)
on their premises for more than six weeks. Without the help of GENO
Haus the conference would not have become so great a success.
The conference itself was carried out in the main hall of Haus der
Wirtschaft belonging to the Ministry of Economic Affairs
Wirtschaftsministerium) under the auspices of the Indo-German Society
with its headquarters in Stuttgart. The place itself, the speakers and the
auditorium showed the variety of interests involved in Gundert's work.
There were speakers on philosophy, theology, linguistics, journalism,
folklore as well as on politics and economics. One evening Keralites from
all over Germany performed cultural programmes. During the confer
ence most of the Indian guests lived with German hosts. This helped both
sides to a better mutual understanding and to establish friendship between
the countries. Even now we learn that some of the guests and hosts are in [ 34 ] close contact.
In connection with the conference the Hermann Gundert
Gesellschaft, Gesellschaft zur pflege des interkulturellen Dialogs e. V.,
Stuttgart (Herman Gundert Society, Society for the Promotion of Inter
Cultural Dialogue) was founded. Besides other purposes and aims, this
foundation was and is much interested in getting the TULMMS pub
lished. As mentioned above the Hermann Gundert Conference offered a
wide range of topics. In the same way the introductions of TULMMS seek
to give a broad spectrum. One of the conference subjects dealt with the
economic exchange between India and Germany. Therefore we are very
glad that Michael von Hauff presents his article Indo-German Economic
Cooperation: Some Basic Aspects in TULMMS. In cooperation with
Martin Buescher he also published an article dealing with ethic norms of
economic exchanges of which we shall reproduce some very important
paragraphs.
Prospects
In the introduction to his contribution Indo-German Economic Coopera
tion. Some Basic Aspects (see the following article) Michael von Hauff
makes us aware that "bilateral economic relations between countries with
different levels of development evolve on very different planes. In the
field of economics scarcely any attempt has been made to explore this
context extensively."
These sentences give a general view of what has very deep roots.
This becomes obvious in the description of the "winner-loser-syndrome"
or, "promoting bilateral economic cooperation on equal terms.” These
are, to a great extent, ethical statements. For a better insight into the ethic
norms in Michael von Hauff's article we shall draw our attention upon the
treatise Development Aid between Cultural Encounter and General
Conditions of Economic Policy by Michael von Hauff and Martin
Buescher, published in Economics: a Biannual Collection of Recent
German Contributions to the Field of Economic Science, Volume 48,
edited by “Institute fuerwissenschaftliche Zusammenarbeit, "Tuebingen
1993.
In the paragraph The Economic Ethics Approach: Basic Catego
ries of Economic Science the authors state: "The perspective of business
ethics focuses on the discussion of the normative and cultural-historical
substance of the basic categories of economics and economic policy
based on these categories. The business ethics level does not refer to mere
application of normative principles to economic phenomena (additive [ 35 ] ethics, 'development assistance ought to be fairer'), nor the delegation of
ethics to a special status (separative ethics: "if time permitted, this field
could also be considered, but we must be realistic'). These two positions
make things too easy for themselves in combining the economic and the
ethical perspective. The business ethics perspective aims at expansions
at the economic horizon on the one hand and the ethical horizon on the
other. It aims at an integration of the ethical and cultural-historical basis
within the economy. Integrative ethics aims at the normative, historically
conditioned basis of economic science and the only rudimentarily realised,
usually deeply hidden and forgotten ethical roots of an economic theory
that see themselves as instrumentally value-free. The influence of the
ethical foundations of economic theory on economic policy counselling
becomes most clear in the field of development policy. Conventional
economic theory in its neoclassical form has not managed, within three
decades, to provide policy counselling calculated to guarantee constant
growth and an improvement in the supply position of the people in
developing countries.
Why is this the case, and why can one see so little optimism for
economic growth? The problem areas visible on the surface of develop
ment assistance can be traced back to deeper causes, which lie in the
socio-cultural factors, and which in analyses based on development
theory are covered almost exclusively formally, but not as to their
substance. These cultural factors and the ethics, or rather the ruling ethos,
are to be seen as fundamental for the economy and its analysis, as obvious
facts of daily life, as a comprehensive cultural-historical phenomenon,
which is to be categorised as essential and not as an intellectual game for
moments of leisure or for questions of detail. And "yet these fundamental
matters are virtually ignored in the theory of economic development."
In the next paragraph Inadequacies of Economic Rationality
Buescher and von Hauff quote the Zambian state president K. Kaunda
whose observations can to some extent be applied to India:
"I believe that there is a specific African view of things... We have
our own logic, which appears meaningful to us— however confused it
may appear to a Western individual. If I were to describe the differences
between African and Western psychology from my own observation, I
should say that the Western mind is fixated on solving problems, while
the African's is directed towards experiencing a situation. When a white
man meets with a problem, he is unable to rest until he has solved it, he
tries to proceed in a scientific manner, and frequently dismisses solutions
for which there is no logical explanation. For the African, on the other
hand, there is no gulf between the natural and the supernatural. He will [ 36 ] rather be inclined to accept a situation than to attempt to solve a problem."
If people think in exclusive or even absolute terms, misunder
standings and political conflicts like those in Bosnia, North Ireland or
Chechenia will be the result. All the tremendous progress gained within
the last decades will become nullified if there is no respect for others and
their cultures, religions, philosophies and commercial patterns. Buescher
and von Hauff state in the paragraph Universal Economic Concepts —
Deficiences of Economic Theory in taking account of Basic Political and
Cultural Circumstances: "Real integration can of course not take
from the local perspective of the Western world, and is an interhuman
challenge to empathy, openness and ability to integrate, rather than
'merely' an intellectual demand for the development of new concepts.
Just as contextual theology or medicine is possible, a contextual theory
and policy of economics must also be developed.”
In this paragraph they clearly interlink all the fields of life. If the
openness, for instance, exists in the hearts and brains of a great majority
of people it is easy to establish a flourishing trade or to have mutual
exchange of scientific knowledge. Buescher and von Hauff say: "The
idea of a pure, universal economy is fictive. What is needed is a recasting
of economic thinking to include the historical and cultural dimensions.
The central challenge of development policy is to be found in perceiving
the relevant knowledge of essential cultural differences, something
perhaps to be achieved only by long everyday experience with great
sensitivity to cultural differences. The second step would be to categorise
and apply this knowledge in economic policy, bearing in mind existing
structures and universalistic programmes on the national and
supranational levels."
These statements could very well be developed further to create a
better and more peaceful world in which all peoples can prosper.
Thanks
We appreciate that Dr Albrecht Frenz and Prof Dr Scaria Zacharia edited
about twenty books and brochures dealing with Dr. Hermann Gundert's
life and his manifold work on the one side and with the various activities
in Gundert's death centenary on the other. The publishing houses in
Germany, Sueddeutsche Verlagsgesellschaft Ulm, and in India, D C
Books, Kottayam, Kerala, and Centre for Kerala Studies, St. Berchmans'
College, Changanassery, Kerala, have done a lot in producing and
distributing these books. Coming generations may use the texts and old
Malayalam sources in order to preserve the memory of Gundert and to [ 37 ] develop Malayalam further and maintain it a vivid language within the
multilingual scene of India.
Only through the support given by many individuals was it
possible to carry out the Dr Hermann Gundert Conference in Stuttgart in
1993. The co-ordination was done by Albrecht Frenz, and our credit goes
to him and to all the persons who helped by word and deed, among them
the Keralites coming from India and those living in our country as well
as the German families who were hosts to the Indian and German guests.
Several institutions supported the conference with financial assis
tance and sent representatives to the various functions: several ministries
of the state government, the Indo - German Society, the Federal and
Cooperative Bank (Volksbanken und Raiffeisenbanken) of Wuerttemberg
in GENO – Haus Stuttgart, the Linden-Museum Stuttgart, the
Landesmuseum Stuttgart, the University of Tuebingen along with the
University Library, the Wuerttembergische Landesbibliothek Stuttgart,
the Thyssen Foundation and the Alexander von Humboldt Foundation,
the Protestant Church of Wuerttemberg, the Basel Mission, the Associ
tion of Churches and Missions in South Western Germany Stuttgart, the
Association of Protestant Churches and Missions in Germany Hamburg,
the German Bible Society Stuttgart, the Protestant Deanery Stuttgart, the
Catholic Diocese Rottenburg – Stuttgart, and others. Our wish is that all
the efforts undertaken so far may prosper in the future.
Stuttgart, February 4, 1995. [ 38 ] INDO - GERMAN ECONOMIC COOPERATION:
SOME BASIC ASPECTS
Michael von Hauff*
I. Introduction
Bilateral economic relations between countries with different levels of
development evolve on very different planes. In the field of economics
scarcely any attempt has been made to explore this context extensively.
The same holds true for the Indo - German relations. There can be no
dispute as to the tremendous differences between the two countries in
terms of economic thrust and potential. Germany is one of the highly
industrialized nations with a high average standard of living of its
citizens, a relatively balanced economic structure and a strong export-
orientation. India, on the contrary, belongs to a group of developing
countries that represent an extremely heterogeneous economic structure,
where large sections of population live in dire poverty; besides, the
country is presently undergoing a transformation process from a kind of
socialist or planned economy to an economic system with greater room
for the interplay of forces of market. Furthermore, India's economic
development is loaded down with vast domestic and foreign debts.
In the light of these facts we can learn to appreciate that for India
bilateral as well as multilateral economic relations and economic agree
ments are of immense value. However, the central thesis of the following
discussion aims to critically examine this position. It states that bilateral
and multilateral economic relations do not necessarily imply positive
development impulses. This view gives rise to three questions: [ 39 ] - How is the bilateral economic cooperation to be evaluated in
terms of its impact on both the countries? Is there a winner - loser
syndrome?
- What are the consequences for the winner-loser syndrome with
respect to foreign trade policy goals of maintaining or expanding external
markets?
- Are there any schemes or proposals for establishing or promoting
bilateral economic cooperation on equal terms?
The analysis of bilateral economic relations often remains con
fined to foreign trade. In the case of countries with different levels of
development, however, this certainly is inadequate. There are myriad
forms and perspectives of bilateral relations which often remain obscure
as regards in-depth analysis of their interdependent impact.
Since the beginning of the 1980s, the economic relations between
Germany and India have experienced a growing mutual interest. The
booming bilateral interest at the highest political level and in the con
cerned trade associations as also in a whole range of individual firms,
does not however provide any clue as to the structure and the implications
for both the countries. The account should also include the changes in the
structures of world economic relations which have, for instance, been
highly brought about by the collapse of the East Block which was hitherto a self
-sufficient economic zone. For India, especially the collapse of erstwhile
USSR, as an important trade partner, has been of far-reaching signifi
cance. Finally, it may be added that ever since the consolidation of the
European Market in 1993, India's endeavour has been to retain access to
the European Union and the Common Market especially via Germany.
These are some of the features of the bilateral and international scenario
which form the backdrop of Indo-German economic relations and which
must be accounted for in any assessment.
2. Economic cooperation between countries with different
levels of development
The analysis of bilateral economic relations is often confined to an
exchange of goods and services between two countries. Aside from that,
the bilateral capital transfer is also taken into account. These spheres of
economic relations are covered in the balance of payments in the current
account and capital account. It can thus be evaluated whether the short,
medium, and long - term foreign trade relations are developed in a
balanced or in a lop-sided manner. From here we can obtain the first clues
to the winner - loser syndrome. [ 40 ] This approach shows deficiencies, especially in the case of coun
tries with different levels of economic development. It fails to clarify as
to which characteristics represent the structure of exchange with refer
ence to both goods and services and which long-term consequences are
implied for the economic relations. In this context it is, for instance, no
exception that high-value industrial products are exchanged for agricul
tural products, textiles or leather goods. It is against this background that
we have to face up to the issue of terms of trade.
Furthermore, in the bilateral economic relations, confined as they
are to trade, service and capital transfer, other forms of cooperation such
as financial and technical development assistance are not accounted for.
What makes matters critical is that in the absence of a comprehensive
analysis, even causal relationships between the individual forms of
bilateral economic cooperation, say, between the trade relations and
development cooperation, go unnoticed. Apart from these failings,
however, there is also a redeeming feature, namely the fact that in the
developmental strategy discourse the conflict of coherence of develop
ment policy, on the one hand, and the financial, trade and agricultural
policy, on the other, is being subjected to ever vigorous debate.3
This also shows that the rationale of bilateral economic relations
generally derives from rudimentary arguments of foreign trade theory.
All discussions on foreign trade theory have been constrained by conflict
ing and irreconcilable positions since the 1960s, i.e., neoclassical ap
proaches based on the theorem of comparative cost advantages vis-a-vis
the structuralist trade theories. The neoclassical postulate which is based
on welfare gains from trade of all the countries involved was shaken
especially by the Prebisch-Singer hypothesis of secular deterioration of
"terms of trade” for the developing countries.4 The dependence-theoreti
cal approaches in view of their critical interaction with the neoclassical
trade theory are concerned less with bilateral economic relations and
more with the disparities of the world economy. Although this ideologi
cal controversy has not been carried further for the last few years, there
is however no doubt that the basic terms of trade relations between the
countries of the North and the South are often extremely disparate.5
The crucial issue is whether in the case of developing countries
foreign trade makes a positive contribution towards economic develop
ment or it actually reinforces absolute or relative underdevelopment. On
finding evidence that absolute or relative underdevelopment is in fact
reinforced, we will need to face up to the question whether there exist
strategies and measures in the framework of bilateral economic relations
that can help restrict or prevent these ill effects. In any case it is not [ 41 ] sufficient to point out the advantages of international division of labour,
unless the revenues resulting from foreign trade transactions can also be
accounted for.6 If, on the contrary, these transactions result in profits for
both the trading partners, the following concerns of development economy
must be considered:
- distribution of foreign trade revenues,
- utilisation of foreign trade revenues, e.g. reinvestment in the
export sector, capital transfer to other countries,
- effects on the economic structure of the country concerned, the
environmental and living conditions of, say, the poorer sections of
society.
To sum up, economic relations between countries with different
levels of development may nurture different forms of cooperation,
whereby bilateral trade would generally hold its ground owing to its
quantitative dimension.
3. Salient features of Indian economy as a backdrop to India's
economic relations with Germany
Indian economy, in fact, also the nation's overall economic development,
is highly heterogeneous. This holds good for both the intersectoral and
intrasectoral levels. Furthermore, there is a distinct economic gap be
tween the east and the west within the country.7 There are several reasons
for the characteristic high degree of heterogeneity on the economic front.
These include the Hindu religion, its caste system, British colonial
heritage and the existing strategies of economic development. A high
degree of risk potential and vulnerability permeates the Indian economy.
Thus it becomes clear that economic relations between Germany and
India must be perceived as part of a much larger context.
Besides extreme heterogeneity, what sets the Indian national
economy apart in the present context is the transformation process it is
being subjected to. The transformation process involving a transition of
Indian economy from rather a socialist pattern to a market economy
system is partly motivated by the country's self-opted liberalisation
policy and partly by the structural adjustment program of the World
Bank. The liberalisation and structural adjustment are based on the
paradigm of "more market and less state' and should therefore be
understood as strategies or ideas for realising the transformation process.
The objectives of liberalisation policy and the structural adjustment
program are largely the same thus enabling both the reform projects to
complement and supplement each other a good deal. A fundamental re
orientation of financial, industrial and trade policy strongly advocated by [ 42 ] the new Indian government under Prime Minister Rao since 1991 has
been the driving force behind the reform efforts. The absence of any
reference model in terms of alternative models of market economy
reveals an essential deficit in the transformation process.
3.1 The heterogeneous character of the Indian economy
We cannot possibly dwell on the heterogeneous nature of the Indian
economy in its full extent and intent. The present discussion is mainly
confined to perceiving the Indian economy vis-a-vis the economic
poverty potential of the Indian population. At first sight the Indian
economy looks rather impressive. India ranks as one of the 10 top-most
industrialized nations of the world. In Asia, after Japan and China, India
ranks third in terms of gross national product (GNP) and thus holds a
distinct position among the developing countries. It may also be added
that India is emerging as an investor of considerable strength, not only in
South Asia, but also in European countries. Finally, it may be pointed out
that Indian economy holds fifth position globally, and in the group of
developing countries it is second only to China in terms of market
potential. Industrialized countries seem to have taken cognizance of this
phenomenon with keen interest.
Developing Countries 1992
| GDP per head, $ | GDP, $ billion | ||
| Market exchange rates |
Purchasing power parity |
Purchasing power parity | |
| China | 370 | 2,460 | 2,870 |
| India | 275 | 1,255 | 1,105 |
| Brazil | 2,525 | 4,940 | 770 |
| Mexico | 3,700 | 6,590 | 590 |
| Indonesia | 650 | 2,770 | 510 |
| South Korea | 6,790 | 8,635 | 380 |
| Thailand | 1,780 | 5,580 | 320 |
| Pakistan | 400 | 2,075 | 240 |
| Argentina | 6,870 | 5,930 | 190 |
| Nigeria | 275 | 1,560 | 190 |
| Egypt | 655 | 3,350 | 180 |
| Philippines | 820 | 2,400 | 155 |
| Malaysia | 2,980 | 7,110 | 130 |
Source: The Economist; EIU; World Bank [ 43 ] The Table displays the entire spectrum of the Indian economy's
heterogeneity. The excellent status of its market volume is in contrast to
the lowly 275 US Dollar GDP perhead in 1992 which places India close
to Nigeria among the 20 poorest nations of the world. The enormous
concentration of poor people in South Asia is striking. Whereas the
proportion of South Asia's population in the total population of the Third
World is 30%, the proportion of the poorer masses of this region is
approx. 46%. As can be seen in the following Table, India displays the
highest values both in absolute figures of poorer sections of population
as well as in the poverty index.
In the context of the teeming poor in India, a look at the gulf
between urban and rural areas will make it evident that the phenomenon
of villagers flocking to the cities and the resulting rapid growth of
informal sector in the cities is of special relevance. Only 10% of India's
workforce are engaged in the formal sector, whereas 90% work in the
informal sector. In the case of women the corresponding figure in the
informal sector is as high as 95%.
3.2 The relative significance of the three economic sectors
The economic structure and its development give an idea of India's [ 44 ] economic strength. It is striking that the relative proportions of the three
economic sectors have changed radically since India's Independence
(1947). Thus, for example, the producing sector has doubled since 1950.
In 1991/92 the share of this sector in the GIP was only 27%. The share of
the primary sector was 34% and that of the service sector 39%. The aim
of Mixed Economy and especially that of the industrial policy since the
1950s was to substantially increase the share of the secondary sector.
Therefore, the ideas of reform first started germinating in the 1970s and
struck root in the 1980s under Rajiv Gandhi when the liberalisation policy
was initiated.
(The relative share of the three sectors in the GIP).
Source: Government of India (cd): Economic Survey 1991-92 Part II Sectoral
Developments, Delhi 1992, p.S-4
The net output of the primary sector has declined considerably
since 1965. In contrast, agriculture provides occupation to 2/3rd of the
earning population.
The agricultural output depends even today, in the main, on the
pattern of the precious monsoon. If the monsoon fails, as for instance, it
happened in 1987, it has consequences though not to the extent of a
famine. However, failure of monsoon does have a negative impact on the
crop yield and thereby on the living conditions of the rural population.
Rural economy is by and large subsistence economy. Nevertheless, it was
by and large possible to realize the supreme objective of agricultural
policy, i.e. self sufficiency in food and hence freedom from dependence
on import of food items. In the fishing sector India has achieved quite a
significant position as an exporter of goods of primary sector. In future, [ 45 ] however, it is the secondary that is likely to play a major role in economic
relations with Germany and other industrialized countries.
3.3 Characteristic features of the producing sector
This sector includes the processing industry, energy-producing
industry, mining and construction industry. The following arguments
address mainly the processing industry, i.e. the industrial sector. The
producing sector has two key structural features:
- Going by comparisons on a global scale we find a conspicuous
deep structure as the distinguishing feature of the Indian industry.
The dominance of the strategy of self-reliance, in other words,
domestic market orientation and the ensuing import substitution
policy resulted in turning the Indian industry into one of the most
diversified in the world. All the important categories of industrial
goods were manufactured in India. A high degree of self-reliance
based on the supply of Indian products, ie., extreme diversifica
tion, also has a downside, for it implies a low degree of specialisation
of the enterprises. This is an important reason for the lack of
international competitiveness of Indian industrial products.
The pronounced heterogeneity of the manufacturing sector is
another chief characteristic feature. What is so characteristic about
the Indian industry is that it has a very broad-based and extensive
profile combining in it cottage, small scale and medium scale
industry, on the one hand, and the big industry, on the other.
Altogether there are but a few big enterprises with several thou
sand employees as opposed to a large number of small and
marginal units with less than 10 persons on the payroll. Besides,
the Indian industrial sector has a high degree of concentration. At
the end of the 1980s, in more than 50% of the industrial product
lines, four big industrial houses dominated in each case with an 80–
100% share in the market. Approx. 90% of the value-added net
industrial output is generated by the enterprises with more than
1000 employees, whereas the units with less than 50 employees
can take credit for barely 7.7% of value-added net industrial
output.
Till the mid-eighties, the "Sick Industries Act” was an important
feature of the Indian industrial policy. It was meant to identify units which
had consistently been making losses and to support them by way of
adequate subsidies (eg. easy credits, tax relaxations). The aim was to
prevent loss of workplaces as well as production capacity. Thus, a series [ 46 ] of state-run and private enterprises were classified as "sick industrial
units" which then obtained state subsidies, as can be seen from the
following Figure.
Source: Singh, R.S(ed: Industrialisation in India, Structure and Pattern,
New Delhi 1992 P. 119
In the context of economic cooperation with industrialized coun
tries like Germany it must be kept in mind that in India there are a few
powerful concerns as against a large number of non-competitive enter
prises. Politically motivated technology policy, which was primarily
concerned with the nuclear, satellite and armament industry, led to a
neglect of technological modernisation in many branches of industry.
India tried to compensate for this deficit in the past decades by purchasing
licences, but this strategy only marginally improved the technological
standard of various industrial products. In the framework of new indus
trial and foreign trade policies these competitive disadvantages are
expected to be minimised.
3.4 India’s international trade relations
India's share in world trade presently amounts to approx. 0.5%, which is
half as much of Austria's and one-fourth of the foreign trade volume of
Hong Kong or the People's Republic of China. This low foreign trade
volume has however increased in the wake of liberalisation. The total
volume of foreign trade (import and export expenditure) increased from [ 47 ] 10% of Gross Industrial Product in the 1970s to approx. 15% by the
beginning of the 1990s. Yet, especially in view of India's high interna
tional standard in areas of nuclear energy, satellite communication and
deep sea research, the volume of foreign trade has remained relatively
small. Thus, the country continues to import many sophisticated technol
ogy products. Although India has vast deposits of oil and gas, oil can be
singled out in terms of its highest position in the import statistics.
The country’s relatively marginal role in international trade rela
tions can be traced back to the strong dominance of import substitution
strategy and the absence of a consistent export promotion strategy till the
mid-eighties. An attempt was made to counter the export slackness in the
traditional as well as in the non-traditional export items, the problem
having been identified as early as the 1950's. But the efforts got trapped
in extensive and complicated instruments of development. These instru
ments were, of course, amended several times which resulted in great
uncertainty. No long-term export promotion strategy was developed.10
The trade policy reforms initiated with Rajiv Gandhias head of the
government in 1985 and continued at the same pace by Prime minister
Rao from 1991 onwards helped intensify the foreign trade transactions.
The key component of Rao's reform program was to by and large
withdraw the state control on industry and foreign trade. In 34 branches
The development of India's trade gap since 1980/81
Source: Katti, V: The Liberalisation of Indian Trade Policy, in: Fasbender, K.
(ed): Indian-European Trade Relations, Humburg 1992, p. 92. The Economist Intelli
gence Unit (EIU): India, Nepal-Country Report 3rd quarter 1933. London, New York
1933 [ 48 ] of industry foreign equity participation was raised from 40% to 51%.
Besides, maximum import duties were restricted to 85% and, in fact, in
the case of certain capital goods, custom duties were reduced to 25%.
Finally, full convertibility became the new target. Thus, it came to a
change in paradigm from import substitution to export promotion.11 As is
seen in the above Table, since 1980/81, the trade balance has been
negative throughout. The same holds good, with few exceptions, for the
period 1950-1980.
In the context of overall balance of payment, the trade gap is at least
partly compensated by way of private remittances on the part of NRIs and
through grants of industrialized countries in the framework of develop
ment cooperation.
The following figures give a clear indication of India's most
important trade partners.
Most important export countries for India 1993
Source: Ministry of Commerce, New Delhi 1994 [ 49 ] Whereas the European Union is by far the biggest customer of
Indian products, the erstwhile East European countries have clearly lost
their position as one of India's most important trading partners. Whereas
even into 1990/91, 16.2% of Indian exports were meant for the USSR,
this proportion has radically dwindled in the past few years after the
collapse of the Soviet Union coupled with the economic ruin of the
markets in those parts; it is now no more than 10%. The main problem
here is that the East European market did not demand the same quality
standards as was the case with the markets of the Western industrialized
countries. This situation leads to an impasse regarding possibilities and
scope of adjustment on the part of East Europe to the western European
markets.
Major importing countries for India 1993
Source: Ministry of Commerce, New Delhi [ 50 ] The most significant exporting countries for India are also at the
same time important importing countries. To the list may be added Saudi-
Arabia and the United Arab Emirates as petroleum suppliers. However,
India does not seem to bid any substantial exports to counter the
petroleum supplies. From India's standpoint, trade with the USA is
taking a favourable turn, as exports are exceeding imports. It may also be
pointed out that the most important trading partners of India are at the
same time the key donor countries which provide technical and financial
support as development aid. Finally, we are confronted with the question
of 'what-is-attractive-about-India' as a trading partner and the perspec
tives in this context. Focus is generally on the consumer market, which
represents a great potential owing to India's sizable middle class.12 There
still are, however, various bureaucratic and administrative bottlenecks
which are to some extent a disincentive for India's trading partners.
The assessment of the competitiveness of the Indian economy
from the Indian standpoint, especially with respect to products involving
sophisticated technology, is generally viewed with reservations. "Since
market globalization is defined by a new techno-economic paradigm, the
question of India's competitiveness turns into its capacity to transform
imports into production potential and export of new technology goods.
Our detailed analysis, and empirical evidence suggests that India is not
competitive.13
4. Selected areas of economic cooperation
Since the beginning of the 1980s India and Germany have been interested
in expanding the scope for economic cooperation. Since the mid-80s
there have been concerted efforts and a host of concrete activities to
strengthen economic cooperation between the two countries. This in
cludes industrial cooperation, development cooperation and trade rela
tions. Focus is on the liberalisation of the economy which finds direct
expression in the "New Industrial and Technology Policy". What was
essentially lacking so far was, as has already been mentioned, that India
in its present transformation process does not subscribe to or consistently
follow any of the alternative reference models of market economy.
In Germany liberalisation was welcomed by both the industry and
the politicians. To begin with, it was important not to leave the Indian
market now undergoing a process of "opening up" to competitors,
especially the USA and Japan. TECHNOGERMA, the exhibition for
German Companies in March 1988 in New Delhi as well as the Fast
track, an informal Indo-German committee formed in 1988 facilitated [ 51 ] access to the Indian market for German investors and licensers.14 Also, in
other areas of economic cooperation, Scientific and technical coopera
tion, development cooperation and in trade relations, certain new priori
ties were set or activities intensified. The following discussion is con
fined to the above-mentioned areas of cooperation. Furthermore, the
content of discussion is meant to mainly centre round some particularly
relevant aspects of economic cooperation in individual areas.
Industrial Cooperation:
The industrial sector manifests, as has already been illustrated,
some notorious weak spots. Apart from some modern subsectors,
such as nuclear technology and aviation industry, the majority of
branches of industry betray relatively low level, at least in terms of
their international competitiveness. Many industrial companies are
timeworn. Added to this is the inadequate infrastructure both in the
communication sector and in the power sector. Finally, a mention
must be made of barriers imposed by industrial policy, i.e. the
protection of Indian industrial enterprises through severely restrictive
conditions for industrial cooperation with foreign companies, which
to a certain extent continue to be operational. This scenario has greatly
impinged upon industrial cooperation with German enterprises as
well.
Industrial cooperation between India and Germany has neve
rtheless a long tradition. As early as 1950 there were impressive
examples of industrial cooperation: prominent among them being
joint ventures between Daimler Benz and TELCO as well as the
enterprise of Robert Bosch GmbH in Bangalore known as MICO.
Besides FRG's small and medium-sized industrial houses were able
to initiate joint ventures with Indian counterparts. Yet, for along time,
India as a destination country for German direct investments failed to
rank among the favoured nations of the Third World: in 1982 its share
was only 1.7% whereas the direct investments in Brazil were 28 times
larger than in India.
But in terms of investments of German industrial enterprises
alone, the picture has changed over the past three decades. India takes
the fifth position following four Latin American countries. Since the
beginning of the 1980s there has been a special reason for improving
the climate for investment in India: The bottlenecks in the way
of cooperation, e.g. laws, ordinances and administrative procedures,
were attenuated a great deal. Today, there is an increasing demand for [ 52 ] German investments. A survey conducted by the Indo-British Part
nership Initiative on the question as to "who are India's favourite
business partners?" revealed that even in the context of technology
transfer to India, German enterprises rank first followed by the
USA, UK and Japan. Similarly, among the foreign enterprises sur
veyed, it was again the German industry which showed the keenest
interest in nurturing business relations with India.15
This through and through positive assessment however does
not seem to find its reflection in the concrete cooperation policy,
especially as compared to other partner countries of India. A survey
of the Indo-German Chamber of Commerce in 1992 showed that at the
end of 1980, India's share in the total direct German investment was
only 0.25%. Whereas the FRG with about 55million Dollars as total
volume of investment during the period 1980-1990 ranked second
among the direct investors, the USA being the first (234 million
Dollars), FRG's share plummeted sharply after the economic and
investment liberalisation policy of July 1991 got underway in India.
The German share in the approved direct investment dropped in 1991/
92 from 16.5% (1980-1990) to just about 3%.16 This, as has been
shown much too clearly in two surveys conducted in the middle of
1993 by the Indo-German Chamber of Commerce, Bombay and IFO-
Institute, Munich, was owing to the fact that the German enterprises
would rather prefer the new laender (federal states of erstwhile East
Germany) and sometimes even the East European countries as their
new cooperation partners.
Although industrial cooperation undoubtedly brings in positive
results for India, as has been the case with Indo-Germanjoint ventures
which created approx 80,000 workplaces in India17, positive and
negative effects should be studied and accounted for more intensively.
For instance, it needs to be studied what role joint ventures play with
respect to environment, distribution and in-house training and up
rading of skills. These aspects are of great relevance for developmen
tal policy.
Scientific and technological cooperation:
Industrial cooperation also implies, directly or indirectly, sci
entific and technological cooperation, especially as the technological
cooperation (securing of licences) from Germany to India without
capital participation was the dominating trend till the mid-80s. There
are also two intergovernmental agreements: one of 19.5.1972 on
cooperation in use of nuclear energy for peaceful purposes and space [ 53 ] research and another of 7.3.1974 on general cooperation in scientific
research and technological joint ventures. In the scientific-techno
logical cooperation the focus is on nuclear and non-nuclear energy
research, medical research (cancer research), space research, ocean
ography (e.g. Antarctic research), biotechnology and aeronautics.
The choice of these thrust areas in the Indo-German cooperation
underlines its hightech and futuristic character. There is scientific
cooperation also in the field of renewable sources of energy, e.g. solar
energy, wind energy and biogas.' It is particularly in the domain of
space and nuclear research that a qualified exchange has been taking
place.
A few critical remarks on this area of cooperation are as
follows:
- In the case of the areas of research listed above, the Indian
side has not taken national cost-benefit relations suffi
ciently into account. There is little room for doubt that a
number of research activities are conducted with German
support primarily for reasons of prestige.
- Little care is taken to translate the outcome of research in
commercial applications thus leading to misallocation of
research resources (highly qualified human and material
resources).
A revision of the technology policy is thus called for. It
should more than ever be guided by conditions of domestic
market and realistic chances of export for India. Export
prospects will in future, too, continue to be bright in pro
cessed agricultural products, high-tech capital goods, ser
vices such as software and engineering consultancy.
Therefore, also in relation to Indo-German cooperation, Indian
research and technology policy should be more concerned with
adapting industrial technologies to specific Indian environment
(downscaling)20. This would open up new perspectives also for the
South-South trade. A rather lopsided policy aimed at promoting
sophisticated technology, but attaching little importance to applica
tion of the same, strengthens domestic dualism and thereby impedes
economic development. Also, it does not help in the expansion of
export economy. Kalyani brings two main aspects to our notice:
"What is necessary is to ensure that the recipient can absorb the high
technology that is being transferred. Care must also be taken to see that
technology is appropriate and that it can be blended with traditional
technologies."21 [ 54 ] Development cooperation:
Scientific and technological cooperation, on the one hand, and
development cooperation, on the other, have, at least in the past,
displayed marked instances of overlapping: in the framework of
scientific and technological cooperation there are institutional projects
such as the Indian Institute of Technology, Madras, which are pro
moted. For many years, India has been the largest recipient of German
development cooperation. However, this holds true only in terms of
total contribution and not in terms of per capita allocation, for in the
latter case India would perhaps take a middle or even lower position.
The FRG is the third largest donor of development aid after the USA
and the UK. For 1991, the following sums were earmarked for grants:
439 million DM in the area of financial cooperation and 30.3 million
DM in the area of technical cooperation. Seen in relation to GNP, the
official development aid (ODA) makes up about 0.14%. This propor
tion will be found plummeting further, if the amortisation implied in
the financial cooperation is considered.
The development cooperation between India and Germany is
characteristically diversified. There are some well-defined priorities:
About 40% of the funds are made available for infrastructure projects
in problem sectors (chiefly energy and communication), 40% for
quick financing of urgently needed import of goods for developmen
tal work and 20% for local currency cost projects with basic needs
approach. This, by and large, satisfies India's expectations of devel
opment cooperation which has three clear-cut preferences:22
- availability of foreign exchange to cover import requirements of developmental work,
- financing of foreign exchange costs of infrastructure projects
in problem sectors,
- transfer of modern technology.
To conclude, we may raise the question whether in view of the
given economic structures and development perspectives the allocation
of funds is optimal. We ought to keep in mind that in India, as has already
been shown, a large section of the population lives below or little above
the poverty line. This results in fundamental development bottlenecks
related to demand and supply. They are of relevance for both domestic
and foreign trade. In view of this aspect, reorientation in development
cooperation is necessary, as this was introduced in part over the last few
years. For some years now poverty alleviation and environmental protec
tion have been receiving greater attention. Their proportion in the total
development cooperation is however still very low. [ 55 ] Trade relations:
Germany is world-wide India's fourth most important trading
partner and in 1993 it ranked first among the countries of the European
Union. The total volume of trade between the two countries in 1992
amounted to 5,274 billion DM. Although trade between the two countries
in the 1980s as well as at the beginning of the 1990s showed by and large
a positive rate of growth, India had a subordinate role as a trading partner
of Germany. In the 1980s, the share in the import transactions amounted
to 0.3% and in the export 0.5%. Another prominent feature of trade
between the two countries was that, in terms of value, Germany exported
to India much more than it imported from India. Especially from the
middle and the end of 1980s the trade gap has widened enormously.
Since the structure of trade and imbalance between export and
import proved problematic and also, from India's standpoint, there
seemed a good scope for expanding the trade volume, special export
promotion schemes were generated. “Indo-German Export Promotion
Project” (IGEP) initiated by the German government in March 1988 may
be cited as the highlight. Representatives of both Indian and German
ministeries concerned as well as those of certain organisations such as
GTZ(German Agency for Technical Cooperation) are interacting in this
project. The prime target is to promote export from India to Germany and
other countries of the European Union.23In this context it should be
interesting to note that in 1992, it came to a 20% increase in German
exports. Only a marginal increase of Indian exports to EU, on the other
hand, is mainly due to stagnating exports from India to Germany. By
contrast, especially Netherlands and Italy import a wide range of Indian
products.24
As regards future development, Verma spotlights two aspects:
“United Germany within the single EC-market will be a slightly
different proposition for India from what it is today and it will have
two important dimensions for Indo-German trade. First, United
Germany will be an economic and technological leader potent with
big opportunities in the field of technical collaborations for India in
industrial machineries, parts and components, auto parts and other
vehicles, electronics, chemicals and pharmaceuticals, sponge iron,
refractories, television, communication network, electrical machin
ery and, more important in the new field of biotechnology, new and
renewable sources of energy and computer software industries. “But,
with reference to reunification and the opening-up of Eastern Euro
pean countries, he suggests some caution: “The establishment and
enlargement of German contacts with the East European nations and [ 56 ] the former Soviet Union will unleash new forces which are going to
leave long-term effects on Indo-German relations. New exciting
opportunities will bring with them deep challenges. India could
become a competitor to many new East European nations when the
trade ties of Germany further strengthen with them. For example,
Rumania in leather products and Hungary in textiles could become
serious threats to India."25
In this context we find ourselves confronted with some of the
issues which are of great relevance for long-term economic relations
between India and Germany. Will it, for instance, be possible to
balance the lopsided trade relations and to level out the great differ
ences in product structure? Will it further be possible to carry the
advantages accruing from these trade relations beyond a small minor
ity of the Indian population? Is Germany judiciously playing its part
in the EU from India’s standpoint, say, in terms of displaying greater
drive for opening the European market for India? Various efforts,
especially at the political level, have evidently failed to realize a
desired level or expansion of trade relations.
5. Conclusions
Indo-German economic cooperation may be seen as an extremely
diverse and complex matrix. It is well anchored in a great variety of
economic sectors. Besides, on both sides a large number of ministries,
semi-government organisations, trade unions and individual firms are
also involved. In the realm of development cooperation various NGOs,
such as voluntary organisations of the Church, should also be considered
as partner organisations for many Indian NGOs. The presence of a
multitude of agencies which is clearly the result of a progressive evolu
tion and specialisation of economic cooperation has to be understood as
an “unavoidable problem”: Along with the advantages there is a loss of
transparency which in turn results in insecurity and rise in information
costs for the interested protagonists of economic activities. Similar
criticism is being voiced especially by the private sector in Germany.
But at the same time, there are those who would dismiss any
attempt to go into finer distinctions and gradations of the policy instru
ments of economic cooperation as counterproductive. In certain quarters
it is considered rather counterproductive. The upshot is that particularly
the medium-sized enterprises often circumvent obscure information
channels and promotional agencies or institutions and embark on joint
ventures directly. [ 57 ] The impact of cooperation in individual sectors depends primarily
on the targets set. Viewing joint ventures between German and Indian
companies primarily in terms of capital and technology transfer is bound
to yield a positive appraisal. On taking into account other indicators, such
as environmental impact or even distribution patterns, the appraisal is not
likely to be as encouraging. Similarly, in the context of development
cooperation we face up to the issue of developmental priorities and terms
of reference, which means clarity as to which sections of society or which
sectors shall be promoted.
Finally, it must be pointed out that some light needs to be thrown
on the interrelation among various spheres of economic cooperation.
Thus, the question whether there exists a winner-loser-syndrome in the
framework of bilateral trade relations between Germany and India
scarcely finds an answer. The lack of transparency is bound to be
reinforced as the single EC-market is established and expanded. The need
for greater transparency and clarity of goals requires of India that while
negotiating its transformation process it highlight the contours of the
model which it intends to adopt in its march towards market
economy.
References
1. v. Hauff, M.: The Transformation Process and the Structural Adjustment
Program in India-A Few Ecological Consequences. Volkswirtschaftliche
Diskussionsbeitraege, Universitaet Kaiserslautern 4/1994
2. u.a. Siebert, H.: Aussenwirtschaft, 5. Aufl., Stuttgart 1991, p. 191 ff
3. Bohnet, M: Entwicklungspolitische Strategien des Bundesministeriums
fuer wirtschaftliche Zusammenarbeit, in : v. Hauff, M., Werner, H.
(Hsrg.): Entwicklungsstrategien fuer die Dritte Welt, Berlin 1993, p.
163ff.
4. Prebisch, R: The economic development of Latin-America and its
principle problems, New York 1950, Singer, H.W.: The distribution of
gain between investing and borrowing countries, in : The American
Economic Review, 40/1950
5. Bhagwati, J.: The World Trading System at Risk, New York, London,
Toronto 1991 and ebd. The Threats to the World Trading System, in: The
World Economy 15/1992
6. Hemmer, H.R.: Wirtschaftsprobleme der Entwicklungslaender, 2nd edi
tion, Munich 1988, p. 206
7. Rothermund, D.: Regionale Disparitaeten, in: Draghuhn, W. (Hrsg.):
Indien in den 90er Jahren, Hamburg 1989, p.31ff
8. de Boer, K., Fell, G.: A Fresh Look to India, in : The MacKenzie [ 58 ] Quarterly 1993, 11/2, p. 29
9 Wiemann, J.: Indien - Selbstentfessclung des Entwicklungspotentials,
Berlin 1988, p.66
10 Tiwari, R.S.: India's Export Performance: Problems and Policy Re
sponses, in: India Quarterly, Vol. XLV 3, New Delhi 1992, p.21
11 Tiwari, R.S.: India's Export Performance: Problems and Policy Re
sponses, in: India Quarterly, Vol. XLV 3, New Delhi, p.21
12 de Boer, K., Fell, G.: A Fresh Look to India, a.a.O., p.31 ff
13 Diwan, R., Chakraborty, C.: Is India's Economy Competitive? in: Eco
nomic and Political Weekly, Nov. 1993, p.2481
14 Jirikovsky, M.: The economic relations between India and Germany,
Berlin 1991, p.74
15 Deutsch-indische Handelskammer: Deutsch-Indische Wirtschaft, Vol.
38/2 1994, p.5ff
16 Halbach, A.J., Helmschrott, H., Wirtschaftspolitische Reformenin Indien,
Koeln 1994, p. 11ff
17 Indo-German Joint Ventures: A Survey, Bombay 1988, p. 20
18 Wiemann, J.: Indien im Aufbruch, a.a. O., p.119
19 Kalyani, T.C.A.: Technology Transfer from EC to India: Experience
with France and West-Germany in the 1980s, in: Lall, K.B.,Chopra, H.S.,
Meyer, T. (ed.): India, Germany and the European Community, New
Delhi 1993 p. 152
20 Wiemann, J/: Stand und Perspektiven der technologischen Entwicklung
in Indien, in: Draguuhn, W. (Hrsg.): Indieninden 90er Jahren, a.a.O., p.120
21 Kalyani, T.C.A.: Technology Transfer from EC to India: Experience with
France and West Germany in the 1980s, in : Lall, K.B., Chopra, H.S.,
Meyer, T. (ed.): India, Germany and the European Community, a.a.O., p.
153
22 Stolz, M.: Wirtschaftspartner Indien, Frankfurt 1989, p.40
23 Kebschull, D., Saxena, S.S.: Background and Summary of the Workshop
at Hamburg, in: Fasbender, K., Mayer, O.G., Saxena, S.S. (ed.): Indian
German Trade Relations, Framework of Indian Export Efforts, Hamburg
1989, p.250ff
24 Boll, M.: Indien, in: Bundesstelle fuer Aussenhandelsinformation (Hrsg.):
Herausforderung Asien-Wirtschaftslage 1993/94 im Ueberblick, Co
logne 1994, p.38
25 Verma, M.S.: Indo-German Trade: Prospects and Issues for Future, in:
Lall, K.B.,Chopra, H.S., Meyer, T. (ed.): India, Germany and the Euro
pean Community, New Delhi 1993, p. 122 [ 59 ] ട്യൂബിങ്ങൻ ലൈബ്രറിയിലെ കൈയെഴുത്തു ഗ്രന്ഥത്തിൽനിന്ന് ഒരു ഭാഗം (ഏഴാം വാല്യം)